Hiken & relaxen in de Filipijnen!

(Geschreven door Aine)

Nadat we voor het laatst wat met mijn ouders eten, is het tijd om afscheid te nemen. Dat gaat een stuk makkelijker dan de eerste keer. Het is immers allemaal niet meer zo spannend als toen. We nemen een taxi naar het vliegveld, waar onze vlucht om 01.05 vertrekt. Op naar ons volgende avontuur: de Filipijnen!

Manila

We komen rond 05.00 ietwat vermoeid aan in Manila, de hoofdstad van de Filipijnen. Niet echt de leukste bestemming volgens velen en daarom zijn we van plan om vanavond al de nachtbus naar Banaue te nemen. Dan hebben we echter wel nog wat uurtjes te doden. En wat doe je als je om 05.00 doodmoe op het vliegveld zit? Juist, slapen! We moeten het doen met een plekje op de grond, want alle stoelen zijn al bezet of zitten voor geen meter. Als twee zwervers liggen we daar dan, maar het moet maar voor een keer. Om 07.00 worden we wakker gemaakt met de mededeling dat we hier niet mogen liggen. Als we vervolgens opstaan en weglopen, zien we opeens overal bordjes aan de muur waarop staat dat het verboden is om op de grond te liggen. Oeps, haha!

Na het ontbijt nemen we een taxi naar een shopping mall in de buurt. Hier kun je namelijk gratis je bagage achterlaten, om vervolgens lekker te gaan winkelen. Maar zoals altijd gaan wij niet naar een mall om te winkelen, maar vooral om heel veel te eten. Om nog wat tijd te doden, besluiten we ook nog even naar de bioscoop te gaan. We kiezen de eerste de beste film uit, zonder ook maar een klein beetje te weten waar de film overgaat. De eerste keer dat we dat doen… En ook meteen de laatste keer. Nog nooit heb ik zo’n slechte film gezien. Ik val al na een kwartier in slaap en word pas tegen het einde van de film wakker, haha! Tja, zo’n ruime bioscoopstoel ligt toch wat lekkerder dan de grond. Na de film eten we weer wat en pakken vervolgens om 22.00 de nachtbus.

    ​

Batad

’s Ochtends komen we aan in Banaue. We willen echter naar Batad en dus pakken we een jeepney. Een jeepney is een soort busje met daarin twee bankjes. Ze zijn vaak kleurrijk beschilderd, je ziet van alles voorbij komen (winnie de pooh, pokemon, etc…). Het is een veelgebruikt vervoersmiddel in de Filipijnen en ze worden altijd helemaal volgepropt met mensen. Net als je denkt dat er nu écht niemand meer bij kan, stapt er weer iemand in. Zo zie je ook vaak mensen op het dak zitten of aan de achterkant naar buiten hangen. Dat willen wij ook wel eens proberen, dus besluiten we op het dak te gaan zitten. En wat een gave rit! We rijden tussen prachtige bergen en rijstvelden door (zie video’s). Echt lekker zit het alleen niet, dus met gevoelloze billen komen we aan in Batad. Althans, bij het punt waar de weg ophoudt, want het is nog zo’n 20 minuten lopen naar het dorp. Het is niet mogelijk het dorp per auto of scooter te bereiken, dus moet je met bagage en al over rotsen heen klimmen om er te komen. Dat is ook gelijk de reden dat er bijna geen toeristen zijn in Batad, terwijl het in het goed bereikbare Banaue een stuk drukker is. Eenmaal aangekomen in het dorp, vinden we al snel een eenvoudige maar prima kamer. Het voelt alsof we weer even teruggaan in de tijd. Zo heb je er met je telefoon geen bereik, laat staan wifi. Ik kan mijn vader dan ook pas twee dagen na zijn verjaardag feliciteren, sorry pap. 😉

Maar wat is nou precies de reden van ons bezoek aan Batad?! Nou, de prachtige rijstvelden! Bij rijstvelden denkt men al gauw aan Vietnam (Sapa), maar in de Filipijnen zijn ze ook gewoon te vinden. Aangezien we in Sapa nauwelijks uitzicht hadden en telkens te horen kregen dat het er in de zomer wél echt heel mooi is, hopen we dit keer meer geluk te hebben. En dat hebben we! Geen mist, alleen hier en daar een wolkje. We blijven er drie nachten slapen en genieten van de prachtige omgeving. We gaan zonder gids op pad en lopen elke dag wel een paar uur. En denk maar niet dat er wegen of paden zijn, je loopt grotendeels gewoon op de smalle randen van de rijstterrassen (zie video’s). We klimmen naar schitterende uitzichtpunten en bezoeken een waterval. Bij ons verblijf genieten we van het eten. Van tevoren hoorden we dat het eten in de Filipijnen niet heel lekker is, maar eigenlijk valt het ons alleszins mee. Onze favoriete gerechten zijn ‘chicken adobo’ en ‘pancit’.

Vanuit Banaue nemen we weer de nachtbus terug naar Manila. Dit keer overnachten we wel hier, aangezien we pas de volgende ochtend een vlucht naar Coron hebben. We lopen wat rond door de stad, maar komen al gauw tot de conclusie dat Manila inderdaad niet echt een leuke stad is. En als ik dan ook nog eens de grootste kakkerlakken OOIT zie, vind ik het er al helemaal niks…

Coron – El Nido

Met een klein propellervliegtuigje vliegen we naar Coron. Daar blijven we maar één dag, aangezien er voor de volgende dag een 3-daagse Buhay Isla expeditie (boottocht) op de planning staat. Tijdens deze expeditie vaar je in drie dagen naar El Nido en bezoek je onderweg allemaal verlaten strandjes en eilanden. Het is vooral de bedoeling om de vele toeristen rondom Coron en El Nido te vermijden. Behalve zonnen, snorkelen en keihard relaxen, valt er dus niet heel veel te doen.

Samen met twaalf andere reizigers beginnen we aan de tocht. En WOW, zulke mooie stranden en zulk helder water hebben we nog nooit gezien, zelfs niet in Thailand (zie video’s). En ook het snorkelen is geweldig. Helaas heeft onze onderwatercamera behoorlijk last van kuren, waardoor we de vele mooie vissen niet op beeld kunnen krijgen… Maar geloof me, de onderwaterwereld is er prachtig. We zien onwijs veel vissen, maar de twee bijzonderste zijn toch wel de ‘lionfish’ (koraalduivel) en de ‘pufferfish’ (kogelvis), zie onderstaande foto’s die ik van internet gehaald heb. Ook hangt er onderling een gezellige sfeer. ’s Avonds verlaten we de boot en krijgen we een heerlijke maaltijd op het strand. Ook drinken we veel rum. Misschien maar goed ook, want door de rum vergeet ik de enorme kakkerlakken en het feit dat ons eenvoudige hutje volledig open is...  

De volgende dag hebben we allemaal een beetje last van een kater, maar zodra we beginnen te varen, is de kater binnen een mum van tijd weer weg. Hoe kan het ook anders in zo’n prachtige omgeving?! Vandaag staat weer in het tekenen van snorkelen en relaxen. ’s Avonds worden we ook nog eens getrakteerd op iets wat we nog nooit hebben gezien, namelijk een soort ‘moonrise’. Terwijl we zitten te eten, zien we de maan langzaam maar zeker tevoorschijn komen. Helaas niet op foto vast te leggen, maar soms moet je gewoon van het moment genieten en de herinnering in je hoofd bewaren.

      ​  

Op dag drie is het weer wat minder, maar gelukkig blijft het droog. We bezoeken weer mooie strandjes, waaronder twee plekken waar Expeditie Robinson is opgenomen! Walt en ik gaan weer het water in om te snorkelen. En hebben wij even geluk, we zien een enorme zeeschildpad! Inmiddels doet de onderwatercamera het weer, maar de schildpad zwemt te snel weg om een goede foto te nemen. Maar ik ben door het dolle heen, want een schildpad zien, stond al lange tijd heel hoog op mijn lijstje!

Als we aankomen in El Nido, nemen we afscheid van iedereen en kijken we met enorm veel plezier terug op deze expeditie. Echt een aanrader! El Nido zelf vinden we maar niks, het massatoerisme heeft z’n weg hiernaartoe duidelijk al gevonden. We besluiten na één overnachting verder te reizen.

Port Barton

Onze volgende stop is Port Barton, een schattig kustplaatsje. Tijdens de busrit hiernaartoe komen we er alleen wel halverwege achter dat we in de verkeerde bus zitten. Blijkbaar heeft de eigenaar van ons guest house de verkeerde bus laten komen, fijn… De chauffeur zet ons ergens langs de weg af en we moeten maar hopen dat er een andere bus langsrijdt die nog twee plekken over heeft. Gelukkig hoeven we niet al te lang te wachten voor we meekunnen en komen we nog net voor het donker wordt aan.

Port Barton is echt een hele fijne plek. Het strand is er minder mooi dan wat we afgelopen dagen gezien hebben, maar er hangt een hele relaxte sfeer. Het eten is er heerlijk, er zijn niet heel veel toeristen en de mensen zijn er onwijs vriendelijk en eerlijk. Dat laatste kan ik maar al te goed bevestigen. Als we een avond ergens wat gaan eten, laat ik mijn camera namelijk liggen… Normaal ben ik altijd panisch dat we iets vergeten en vraag ik drie keer aan Walt of hij zijn mobiel, portemonnee en zonnebril wel heeft. Maar dit keer is het toch echt mijn eigen fout. Ik leg de camera namelijk op de stoel naast me neer en schuif hem vervolgens aan met de gedachte dat niemand hem zo kan pakken. Vrolijk lopen we na een heerlijke maaltijd weer terug naar onze kamer en gaan slapen. De volgende ochtend willen we een stukje gaan wandelen en wil ik de camera pakken. Als ik de camera nergens zie, realiseer ik me al snel dat ik hem de avond ervoor niet mee terug heb genomen. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan en besef dat ik de camera waarschijnlijk nooit meer terug zal zien. Uiteraard loop ik toch naar het restaurant toe om het te proberen. Als ik zie dat alle stoelen en tafels binnen staan, besef ik dat iemand mijn camera wel gevonden moet hebben. Ik doe snel een schietgebedje en vraag dan of ze mijn camera hebben gezien. De goedlachse man zegt dat ik even moet wachten, loopt vervolgens naar achteren en komt dan met mijn camera in zijn handen terug. Ik spring een gat in de lucht en kan hem wel zoenen, haha. Yes, mijn kostbaarste en dierbaarste bezit heb ik terug! Zelfs al het geld wat erin zat, zit er nog in. Wat een geluk! Als bedankje komen we nog vaak terug om er wat te eten. En uiteraard ben ik vanaf dit moment nog twee keer zo panisch als voorheen en wordt Walt helemaal gek van al het checken en dubbelchecken, haha.        

Tijdens ons verblijf in Port Barton liggen we vooral op het strand en bekijken we elke avond de zonsondergang. Ook spreken we nog een keer af met Romain en Aurelie, een Frans stel dat we tijdens de expeditie hebben leren kennen. Verder gaan we nog een dagje varen en snorkelen. We bezoeken weer mooie strandjes en zien veel mooie vissen en zeesterren. Ook zien we weer twee zeeschildpadden. Dit keer van een stuk dichterbij, waardoor we wel wat foto’s en filmpjes kunnen maken. Zeker alle kwallensteken waard en een leuke afsluiter van ons verblijf in Port Barton, een plek waar we amper weg te slaan zijn. Maar we hebben overmorgen een vlucht vanuit Puerto Princesa en moeten dus wel verder. Daarover meer in de volgende blog! 😊

                   ​