Schildpadden, schildpadden en nog meer schildpadden in de Filipijnen!

(Geschreven door Aine)

Puerto Princesa & Cebu City

We verlaten het geweldige Port Barton om verder te reizen naar Puerto Princesa. Hier brengen we één dag door, maar we zien vrijwel niks van de stad. Het is hier namelijk zo verschrikkelijk heet, dat we onszelf de hele dag in een mall opsluiten. Buiten of in onze kamer is het nauwelijks uit te houden. De wifi werkt hier, in tegenstelling tot de meeste plekken in de Filipijnen, wél goed en dus gebruiken we vandaag maar om onze route verder uit te stippelen. ’s Middags hebben we een vlucht naar Cebu City.

Het is inmiddels al avond als we in Cebu City aankomen en opzoek gaan naar een kamer. We willen hier eigenlijk niet overnachten, maar doordat ons vliegtuig vertraging heeft, gaan we de laatste boot naar het eiland Bohol helaas niet meer redden. Het zoeken naar een kamer kost ons wel nog behoorlijk wat moeite. Of alles zit vol, of het ligt ver boven ons budget. Uiteindelijk vinden we een hostel waar we een éénpersoonsbed mogen delen. En voor dat ene kleine bedje betalen we alsnog meer dan wat we normaal voor een mooie privékamer inclusief eigen badkamer betalen. Maar het is er wel schoon en ik vind het best gezellig in het knusse bedje. Walt vindt het daarentegen wat minder, aangezien hij het veel te heet heeft. Ach, we kunnen het niet altijd treffen he, haha.

Bohol

De volgende ochtend pakken we de boot naar Bohol. Vanaf de haven nemen we een tricycle (een soort motor met zijspan) naar Alona beach. Van het strand kunnen we alleen niet echt genieten, want de regen komt met bakken uit de lucht. De volgende dag besluiten we, ondanks de regen, toch een scooter te huren. Dit doen we gewoon bij een onbekende man die langs de weg staat. Iets wat we in Thailand bijvoorbeeld never nooit zouden doen. Als je daar op zo’n manier een scooter huurt, is de kans vrij groot dat ze je paspoort als borg willen hebben. Vervolgens beweren ze bij het teruggeven dat je schade hebt veroorzaakt. Om je paspoort terug te krijgen, zul je dan een flinke som geld moeten betalen. Maar hier in de Filipijnen kan het wel nog gewoon op deze manier. We hoeven geen paspoort achter te laten en zelfs geen geldborg; het huren gaat allemaal op basis van vertrouwen. Iets wat wij natuurlijk erg fijn vinden, maar ik kan me voorstellen dat dit over een aantal jaar wel anders is. Mocht een reiziger nu een ongeluk krijgen, dan kan hij gewoon de scooter ergens dumpen en vervolgens het eiland verlaten. Zonder paspoort kunnen ze je toch niks maken.

  ​

Maar goed, zodra we een scooter geregeld hebben, gaan we op pad. Uiteraard wel met onze regenjassen aan. Na een tijdje rijden, wordt de regen minder en kunnen we er meer van genieten. We rijden door allemaal authentieke dorpjes op weg naar onze eerste stop: the Philippine Tarsier Sanctuary. Hier spotten we in totaal vijf tarsiers, ook wel spookdiertjes genoemd. Ze zijn een stuk kleiner dan verwacht, maar het is wel leuk om ze in het echt te zien. Deze beestjes staan vooral bekend om hun buitenproportioneel grote ogen. Elk oog weegt zelfs meer dan de hersens van het beestje! Eigenlijk leven ze voornamelijk ’s nachts, maar door de harde regen zijn ze ook wakker op het moment dat wij er zijn. En doordat ze nat zijn zien ze er een stuk minder schattig uit dan ik me had voorgesteld. Onze gids vergelijkt ze met Yoda (personage Star Wars) en hoewel ik de film Star Wars nog nooit gezien heb, kan ik me daar ook wel in vinden, haha.  

Vervolgens rijden we verder naar de Chocolate Hills. Deze heuvels worden zo genoemd doordat ze in het droogseizoen bruin kleuren. Bij ons zijn ze echter groen in plaats van bruin, maar dat maakt ze niet minder bijzonder. Erg indrukwekkend om te zien dat de heuvels allemaal redelijk dezelfde vorm hebben. Na wat foto’s te hebben gemaakt, rijden we terug naar ons hostel. We worden weer natgeregend en besluiten morgen naar het volgende eiland te gaan: Siquijor. Het weer schijnt daar namelijk beter te zijn.

Siquijor

Aangekomen op Siquijor pakken we de jeepney, nog niet helemaal zeker wetend waar we nou precies naartoe willen. We blijven als laatste over in de jeepney en de chauffeur vraagt waar we heen willen. We vertellen hem dat we op zoek zijn naar een kamer en eigenlijk niet zo goed weten aan welke kant van het eiland we willen overnachten. Hij helpt ons vervolgens helemaal voor niks een kamer te vinden. Bij de vijfde is het pas raak, maar hij vindt het allemaal geen probleem. Dat laat maar weer eens zien hoe onwijs vriendelijk de mensen hier zijn! Wisten jullie trouwens dat een groot deel van de Filipijnse bevolking absoluut niet naar het eiland Siquijor wilt?! Blijkbaar geloven ze dat het eiland behekst is. Wellicht dat het hier daarom zo rustig is. Hoe dan ook, wij zijn gelijk fan van dit eiland!

We huren voor twee dagen een scooter en bezoeken meerdere strandjes en watervallen. De watervallen hier doen ons een beetje denken aan de Kuang Si watervallen in Laos vanwege de blauwe kleur. Erg mooi! Vervolgens bezoeken we een “schelpenmuseum”; eigenlijk gewoon een kamer vol met schelpen zonder naamboordjes of enige uitleg, haha. Als laatste rijden we naar een strandje wat erg mooi schijnt te zijn. Er staat alleen wel tot drie keer toe dat het absoluut verboden is om het strand te bezoeken. Geen idee waarom, wellicht dat het “behekste eiland” hier iets te verstoppen heeft, haha. We achten de kans dat er politie is vrij klein en besluiten toch naar het strand toe te gaan. Het is er behoorlijk verlaten, maar verder valt er niks geks te zien. Mooi strandje!

           ​ 

Ook spreken we hier nog twee keer met onze Franse vrienden af. De tweede keer is wel erg bijzonder. Terwijl we onder het genot van een cocktail van de prachtige zonsondergang genieten, zien we overal telkens zeeschildpadden even hun kop boven het water uitsteken voor een hap lucht. Walter en Romain besluiten het water in te gaan om te snorkelen. Aurelie en ik staan te roepen welke kant ze op moeten zwemmen, maar de mannen horen het telkens te laat. Op een gegeven moment zien we dat er een schildpad maar zo’n twee meter van ze vandaan zwemt. Helaas hebben ze allebei hun hoofd onderwater en horen ze ons niet. Het lukt ze niet om de schildpadden te spotten... Achteraf vertellen ze dat het water erg troebel is, waardoor het zicht ook slecht is. Dan maar verder genieten vanaf de kant. Na het eten zeggen we gedag tegen onze nieuwe vrienden, want vanaf hier gaan wij een andere kant op dan zij. Ook nemen we helaas alweer afscheid van het eiland Siquijor. Het is een eiland met een heerlijke ‘laid-back’ sfeer. Maar of het ook behekst is? Hmm, laten we maar zeggen van wel, zodat dit plekje niet het volgende El Nido wordt… 😉  

Zamboanguita & Apo Island

Vanuit Siquijor nemen we de boot naar Dumaguete. Daar pakken we de jeepney naar Zamboanguita. Deze plek lijkt namelijk goed op onze route te liggen. Als we daar aankomen, merken we echter dat er totaal geen toeristen zijn. Iedereen kijkt ons verward aan, zich waarschijnlijk afvragend wat we hier komen doen. Het stadje kent welgeteld één guest house. Of nouja, de kamers worden eigenlijk alleen maar verhuurd aan mensen die er een tijdje komen wonen, maar wij kunnen er gelukkig ook terecht. We brengen onze spullen naar de kamer en lopen dan een rondje door het stadje. We eten bij een ‘eatery’, iets wat we trouwens bijna overal doen. Een eatery is vaak niet meer dan een tafel waar een aantal pannen opstaan. Je kunt hier vervolgens aanwijzen wat je wilt en voor minder dan een €1 heb je een prima maaltijd die je op een plastic krukje (formaat dwerg) kunt opeten. Geen idee wat je de helft van de tijd eet, maar meestal is het best lekker. Ook neem ik een manicure en Walt een pedicure. Heerlijk zo’n momentje voor jezelf, toch? Nou nee… Al snel hebben de nodige fans zich om ons heen verzameld en kijkt iedereen maar al te graag mee, haha! Na deze interessante behandelingen kopen we voor welgeteld 37 Pesos (zo’n €0.58) een fles rum. Dan maar even ontspannen met een ouderwetse ‘baco’.

Vanuit Zamboanguita nemen we een tricycle (zie foto hierboven) naar een klein semi-haventje, waar de boten naar Apo Island vandaan vertrekken. Apo Island staat bekend om de vele zeeschildpadden die je er kunt vinden. We vinden al gauw vier Filipijnse meiden, die maar al te graag een boot met ons willen delen. Na een halfuur varen komen we zeiknat aan op het eiland. Het kleine bootje en de hoge golven gaan niet heel goed samen, haha. We huren snel snorkels en maskers en gaan het water in. Even denken we dat we geen geluk gaan hebben vandaag, maar dan zien we opeens een schildpad voorbij zwemmen! En zodra we die ene gespot hebben, zien we ze opeens overal. Ze zijn totaal niet bang en zwemmen rustig rond, knabbelend aan het koraal. Wat is dit gaaf zeg! Echt een droom die uitkomt voor mij! Je moet wel goed oppassen waar je zwemt. Als je even niet oplet, zwemt er zo een onder je door en je wilt ze natuurlijk niet een trap geven. Sommige schildpadden zijn klein, maar er zitten ook een aantal enorme schildpadden tussen. Een hele bijzondere ervaring! En misschien hebben we geluk, maar er zijn helemaal niet zoveel toeristen als we verwacht hadden. Het koraal is alleen niet echt bepaald mooi, maar gelukkig maken de vele schildpadden dat weer goed (zie video’s).

Naast de vele schildpadden, zien we ook wat mooie vissen, inktvissen en twee zeer giftige zwart-wit gestreepte zeeslangen (zie video’s). Ze schijnen je niet makkelijk te kunnen bijten vanwege hun kleine kop, maar nadat we de tweede spotten, besluiten we toch maar terug te gaan. Bovendien liggen we al zo’n drie uur lang in het water en worden de golven telkens heftiger. Ook de Filipijnse dames vinden het wel mooi geweest en we besluiten de boot terug te pakken.

Ik ben de rest van de dag erg licht in mijn hoofd en ook behoorlijk misselijk. In eerste instantie denk ik dat dit door het snorkelen en de heftige boottocht komt, maar later schijnt dit niet het geval te zijn als ik ook nog eens last van mijn buik krijg. In de dagen die volgen doen we vrijwel niks, omdat ik me helemaal niet lekker voel. Zo spendeer ik onze laatste week in de Filipijnen op bed of op de wc, haha. Het schattige vrouwtje van ons guest house geeft me nog een traditioneel drankje gemaakt van mungbonen, wat schijnt te helpen tegen buikpijn. Echt helpen doet het alleen niet, ik word juist nog misselijker van het vieze drankje, haha. Gelukkig voel ik me na een paar dagen op bed alweer een stuk beter. Op de laatste dag in de Filipijnen hebben we niet heel veel te doen, dus gaan we weer naar een mall en ga ik naar de kapper. 

Met veel moeite nemen we afscheid van de Filipijnen. Wat een geweldig mooi land! De rijstvelden, de stranden en de onderwaterwereld. Ik kan er geen genoeg van krijgen! Ook weer zulke aardige mensen. En het Engels is hier onwijs goed. Ook wel eens fijn, want nu kunnen we een keer hele gesprekken hebben met de lokale bevolking, in plaats van alleen maar communiceren met handen en voeten. Overal waar we komen hoor ik “Hello ma’am … Excuse me ma’am … How can I help you ma’am … No problem ma’am” en ga zo maar door. Elke zin eindigt op ma’am (of op sir als ze het tegen Walt hebben), heel schattig! Ze hebben in ieder geval goed geleerd dat je altijd met twee woorden moet spreken, haha. Het enige wat ik niet ga missen zijn de enorme insecten hier en dan met name de gigantische kakkerlakken… We sluiten het zeker niet uit dat we hier nog eens terugkomen, want er is nog zoveel moois te ontdekken. Maar voor nu houden we het voor gezien en hebben we ook veel zin in ons volgende land: Indonesië!