¡Nos vemos Colombia!

(Geschreven door Aine)

San Blas 

We zijn inmiddels alweer even in Nederland, maar bij deze alsnog een (hele lange) blog over Colombia. Meer over onze onverwachte thuiskomst in de volgende en tevens laatste blog. 

Via de geweldige 4-daagse boottocht door de San Blas eilanden bereiken we Capurgana, een klein kustplaatsje in Colombia. We blijven hier maar één nachtje slapen en nemen dan de bus naar Cartagena. Dat doen we samen met een aantal andere reizigers die we tijdens de boottocht hebben leren kennen. Het is een lange busrit, dus we komen in het donker aan. We pakken een taxi en gaan gauw naar bed. 

Cartagena 

De volgende ochtend worden we al vroeg wakker, maar besluiten we nog even binnen te blijven. We gaan aan de slag met de foto’s en de blog. Het is nu buiten toch veel te heet om rond te lopen. Om 14.00 pakken we een taxi naar het centrum. We gaan straks een free walking tour doen, maar besluiten alvast wat rond te lopen. Cartagena is behoorlijk toeristisch. Je ziet er daarom veel palenqueras rondlopen. Dit zijn donkere vrouwen met hele kleurrijke jurken aan, die fruit verkopen. Je moet niet even stiekem een foto van ze maken, want dan komen ze schreeuwend achter je aan haha! Je mag pas een foto maken als je wat geld geeft of een stuk fruit van ze koopt. Aan dat fruit zit natuurlijk wel een toeristenprijskaartje, dus wij houden het bij empanadas en koffie. De koffie is hier natuurlijk wereldberoemd, dus Walt is helemaal happy. Ik trouwens ook hoor, want Cartagena is een hele leuke stad met een mooi historisch centrum. 

Om 16.00 gaan we samen met Nicole en Franziska (Franni), twee Duitse meiden die we kennen van de boottocht, de free walking tour doen. De tour valt een beetje tegen, maar Cartagena zelf gelukkig niet. Heerlijk om hier rond te dwalen! Wel wint Walt nog een ansichtkaart door het (fout) beantwoorden van een vraag en ik een rubberen armband door te herhalen hoe je een ‘arepa de huevo’ maakt, haha. Arepas zijn hier erg populair. Het zijn een soort dikke pannenkoekjes gemaakt van maismeel en in dit geval gevuld met ei (huevo). Na de tour gaan we met Nicole en Franni uiteten bij een schattig tapasrestaurantje. We eten er heerlijk en drinken twee volle kannen sangria leeg. Kortom een hele gezellige avond!    

De volgende dag bezoeken we weer het oude centrum. Dit keer in een wat rustiger tempo, zodat ik overal foto’s van kan maken. Ook vandaag is Cartagena weer een hele sfeervolle stad met prachtige oude gebouwen. ’s Avonds bekijken we samen met Nicole en Franni de zonsondergang vanaf de stadsmuur. Onder het genot van een biertje uiteraard. Op onze weg terug naar huis stoppen we nog even bij een kleine dansvoorstelling. Er wordt namelijk Cumbia gedanst, een typisch Colombiaanse dans. Erg leuk om te zien!

Op onze laatste dag in Cartagena gaan we vroeg op pad en lopen we door de wijk Getsemani, een hele gezellige buurt met kleurrijke huizen en street art. De camera komt dan ook meer dan eens tevoorschijn, haha. Daarna rusten we even uit in een parkje en drinkt Walt weer een koffietje van een straatverkoper. Er lopen hier veel mensen met grote thermoskannen gevuld met koffie rond. En zo’n koffietje kost je maar een paar cent, lekker goedkoop dus! Terwijl we rustig wat druiven zitten te eten, vallen er opeens kleine besjes en takjes op ons. We kijken omhoog en zien een soort kleine gekke aapjes. Het blijken pinchéaapjes te zijn, gewoon in een park middenin een grote stad, hoe bizar! Vervolgens bezoeken we het San Felipe fort. Het is echt bloedheet, dus besluiten we net als de locals de paraplu tevoorschijn te halen. Zo lopen we heerlijk beschut rond in het zonovergoten fort. Het uitzicht over de stad is trouwens heel mooi, dus het fort is zeker een bezoekje waard.  

Santa Marta

Vanuit Cartagena pakken we de bus naar Santa Marta. Deze stad gebruiken we alleen om de lange reis naar Minca op te breken. Het hostel waar we verblijven wordt gerund door een Italiaanse vrouw die heerlijke lasagne heeft klaargemaakt. Met goedgevulde buiken gaan we naar bed. 

Minca

De volgende dag komen we ’s middags aan in het koele bergdorpje Minca. We vinden al snel een fijne kamer en besluiten dan naar Finca La Victoria te gaan, een koffieplantage. Je hebt hier drie opties om je te verplaatsen: lopend, achterop de motor of in een jeep. We hebben niet meer genoeg tijd om heen en terug te lopen, dus besluiten we achterop de motor naar de finca te gaan en terug te lopen. We krijgen een helm op en springen achterop. Al snel wordt de weg erg slecht. Overal zitten grote kuilen in de weg en het is er onwijs modderig. We vliegen af en toe letterlijk door de lucht en je moet je heel stevig vasthouden om niet van de motor te vallen. Aan de ene kant vinden Walt en ik het doodeng, maar aan de andere kant is het ook wel weer gaaf. Het voelt net alsof we aan het motorcrossen zijn. Na 20 minuten komen we aan bij de koffieplantage en krijgen we een rondleiding in het Engels, maar ik denk dat ik er in het Spaans zelfs meer van zou begrijpen, haha. Desondanks is het leuk om het hele proces te zien en uiteraard wat koffie te proeven. De fabriek draait volledig op waterkracht, ook interessant om te zien. Na de rondleiding zitten we nog even met twee Amerikanen te kletsen totdat we in zo’n twee uur weer terug lopen naar het dorp.  

De volgende ochtend staan we vroeg op om weer achterop de motor te stappen. Blijkbaar hebben we toch geen trauma opgelopen gisteren, haha. Dit keer duurt de rit een halfuurtje. Ook vandaag denken we bij elke bocht weer dat we onderuit gaan, maar verbazingwekkend genoeg komen we er zonder kleerscheuren vanaf. Het uitzicht over de wijde omgeving is waanzinnig! We kiezen een mooi plekje uit om te picknicken en lopen vervolgens naar Casa Elemento, een hostel dat bekend staat vanwege de enorme hangmatten die ze hebben. Er zitten meerdere gaten in de hangmatten, dus het is maar de vraag hoe veilig ze zijn. Toch gaan ook wij even relaxen op een van de grootste hangmatten ter wereld. Vanuit de hangmat kun je genieten van het prachtige uitzicht. Zodra we genoeg ‘gehangen’ hebben, lopen we verder naar de Marinka waterval. De waterval is mooi, maar het water is ijskoud. Walt neemt een snelle duik terwijl ik lekker aan de kant blijf zitten en foto’s maak. Als we even later weer terug zijn op de kamer, vallen we als een blok in slaap. Niet zo gek, aangezien we zo’n 10 km hebben gelopen. 

De wekker gaat vandaag weer om 07.00, zodat we nog net genoeg tijd hebben om Pozo Azul te bezoeken, een plek met allemaal waterpoeltjes en kleine watervallen. We denken de drukte voor te zijn, maar niks is minder waar. We lopen achter busladingen vol Colombianen aan. Het is een prachtige plek, maar het is er zó verschrikkelijk druk dat we na vijf minuten alweer weg gaan. Op naar de volgende bestemming: Palomino. 

Palomino

Palomino is een dorpje dat aan het strand ligt. Walt gaat op zoek naar een kamer terwijl ik op al onze spullen pas. Naast mij zit een inheemse familie. Ze zien er verwilderd uit, dragen allemaal witte kleding en de mannen hebben een soort punthoedjes op. Al snel zie ik meer inheemse mensen rondlopen. Deze stammen komen uit de Sierra Nevada, het hoogste kustgebergte ter wereld. Je kunt vanaf Palomino zelfs de besneeuwde toppen van deze bergketen zien. Gek idee, aangezien je zelf gewoon in je bikini of zwembroek rondloopt. We bekijken de zonsondergang en eten heerlijke pizza. 

De volgende dag gaan we tuben, iets wat we eigenlijk in Laos al wilden doen, maar waar het destijds te koud voor was. In een grote rubberen band laten we ons meevoeren door de rivier tot we het strand weer bereiken. Het water is erg kalm en lekker verfrissend. Walt vraagt nog of er krokodillen in de rivier zitten, maar de gids verzekert ons ervan dat zulk soort dieren hier niet voorkomen. En dus maken we ons nergens druk om en kunnen we heerlijk genieten van de prachtige groene omgeving terwijl we lekker ronddobberen. Het duurt zo’n twee uur voordat we het strand bereiken. Net voordat we bij het strand aankomen, begint de gids heel hard te lachen en wijst hij naar de kant. We kijken nieuwsgierig op en zien op een paar meter afstand een ‘babilla’ (kaaiman) liggen. Dit keer verzekert hij ons ervan dat ze niet gevaarlijk zijn. Ik geloof inmiddels niks meer wat hij zegt, dus we gaan snel het water uit, haha. Hoe dan ook, we zijn blij dat we het beest nu pas zien en niet aan het begin van de tocht!      

De volgende ochtend maken we een wandeling over het strand. We zijn het er allebei over eens; Palomino is best een leuke strandbestemming, maar het springt er voor ons niet tussenuit. Het strand is erg uitgestrekt, maar niet heel bijzonder en er zijn behoorlijk wat toeristen, met name hippies. We besluiten de bus te pakken en naar een ander hostel te gaan in de buurt van Playa Costeño. Hier brengen we onze middag door. Het is er een stuk rustiger en we lunchen met een mooi uitzicht op zee. ’s Avonds gaan we vroeg naar bed, want de wekker gaat morgenochtend alweer om 06.00.

Tayrona

We zijn nog behoorlijk moe als we opstaan, maar we willen vandaag hét populairste national park van Colombia bezoeken: Tayrona. Het park is vanaf 08.00 geopend en het kan er behoorlijk druk zijn. Daarom willen we precies om 08.00 bij de ingang staan. We ontbijten met arepas en de eigenaar van ons hostel zet ons af bij het park. De temperatuur is aangenaam en het lopen gaat eigenlijk sneller dan verwacht. We zien onwijs mooie strandjes, waaronder Arrecifes, La Piscina en Cabo San Juan. Die laatste is het populairst vanwege de blauwe kleur van het water en het mooie uitzicht (zie video's). En inderdaad, het is er erg mooi! Pal naast het strand bevindt zich trouwens een soort moeras, waar alligators voorkomen. En wij hebben ‘geluk’, want wat ligt daar in het water?! Een enorme alligator van wel drie meter lang! Deze beesten zijn over het algemeen ook niet echt gevaarlijk, maar toch is het een gek idee dat ze zich zó dicht bij het strand bevinden. Na de nodige foto’s leggen we onze sarongs neer en genieten we van weer een dagje strand. Als we ’s middags weer terug lopen naar de ingang zien we ook nog eens heel veel kapucijnaapjes. Al met al een hele leuke dag! 

Medellín

Onze volgende bestemming is de stad Medellín. Om daar te komen verblijven we eerst nog een nachtje in Santa Marta, bij hetzelfde hostel als een paar dagen geleden. En uiteraard mag een heerlijke portie lasagne dan niet ontbreken. De volgende dag vliegen we van Santa Marta naar Medellín. Vliegen kost ons namelijk maar een paar euro meer dan de bus, maar het scheelt ons wel een rit van zo’n 15 uur. 

Om 05.00 staat de taxi voor de deur en om 07.00 zitten we in het vliegtuig. Na anderhalf uur vliegen, bereiken we Medellín. We pakken de bus en vervolgens de metro om bij ons hostel te komen. We worden hartelijk ontvangen door een jonge Colombiaan. Hij vertelt ons enthousiast over zijn stad en welke plekken we zeker niet mogen overslaan. We beginnen met een ritje in de metro en vervolgens stappen we over op de metrocable. Dat is een soort kabelbaan die bepaalde wijken verbindt aan de stad (zie video's). Dit systeem moest er voor zorgen dat inwoners veilig van en naar hun huis konden gaan, zonder dat zij de drugskartels daarvoor geld moesten geven. Want tot voor kort kon je niet door Medellín lopen zoals wij dat nu kunnen. Tegenwoordig is het er een stuk veiliger en is de metrocable uitgegroeid tot een toeristische attractie. Je hebt vanuit zo’n karretje namelijk echt een geweldig uitzicht over de stad!

Na het leuke ritje doen we mee met een free walking tour door Comuna 13, ooit een van de gevaarlijkste wijken van de stad vanwege de kartels. We leren onwijs veel over de wijk, maar ook over de stad en Colombia als geheel. Colombianen zijn onwijs trots op hun land en willen maar al te graag de mooie dingen delen met de toeristen. Ze willen af van het ‘narcos imago’ en zijn het zat dat veel mensen het land enkel associëren met drugs en gangs. Tijdens de tour is de naam Pablo Escobar dan ook strikt verboden. Dat komt doordat veel Colombianen geen Engels spreken, maar de naam Pablo Escobar natuurlijk wel kennen. Ze begrijpen de context niet en het is al meer dan eens voorgekomen dat de gids het zwaar te verduren kreeg. De gids noemt hem daarom Voldemort, PA of ze zegt simpelweg “jullie weten wel wie ik bedoel”. Na wat geschiedenis, laat ze de geweldige street art zien waarmee men de stad probeert op te vrolijken. Achter elke muurschildering zit een diepere betekenis. Langzamerhand beginnen we het verhaal achter de stad beter te begrijpen. De stad kent een verschrikkelijk verleden met onwijs veel geweld. Haar verhalen laten een diepe indruk op ons achter en ik ben stiekem al een beetje verliefd op deze stad. Het is zeker niet de mooiste stad ooit, zo ontbreekt een echt historisch centrum, maar het is wel een stad met een verhaal en een rauw karakter. Na de tour lopen we nog wat rond door de wijk en genieten we van het weidse uitzicht over duizenden kleine huisjes. Ook nemen we nog een foto met de ‘Wie is de mol?’ muurschildering, want zoals jullie misschien al weten is WIDM dit jaar opgenomen in Colombia (kijken dus!). Zodra het begint te schemeren besluiten we de metro te pakken. Want ook al is het er een stuk veiliger dan eerst, zodra het donker wordt, is het beter om sommige delen van de stad te vermijden. ’s Avonds eten we ‘bandeja paisa’, een traditioneel calorierijk gerecht dat vroeger gegeten werd door de arbeiders. Er zit van alles in: rijst, bonen, ei, spek, vlees, banaan, avocado, arepas en een soort bloedworst. Geen lichte maaltijd dus… En omdat we nog niet genoeg calorieën hebben binnengekregen, nemen we als toetje nog een ‘oblea con arequipe’, haha. Dat zijn flinterdunne wafeltjes die belegd worden met een soort dulce de leche. 

De volgende dag gaan we iets doen wat al heel lang op mijn bucketlist staat: paragliden. Eigenlijk heb ik dat al een keer eerder in Tsjechië gedaan, maar daar stond toen zo weinig wind dat het een behoorlijke faal was. Vandaag staat er gelukkig wel voldoende wind en voor we het weten, mogen we al beginnen. Walt gaat als eerst de lucht in, uiteraard wel met een professional achter zich. Het gaat allemaal zo snel dat ik amper tijd heb om te kijken waar Walt nou eigenlijk is. Voor ik het weet, ga ook ik de lucht in. En WOW, wat is het geweldig!!! Het voelt net alsof ik vlieg. En dat uitzicht! Echt een droom die uitkomt dit. Ik probeer het allemaal goed in me op te nemen en te genieten van het uitzicht. Het landschap is prachtig, met hier en daar een waterval en het uitzicht over de stad is natuurlijk ook fenomenaal (zie video's). Dat ik een beetje misselijk ben (ondanks dat ik een reispilletje heb genomen) probeer ik te vergeten. Maar goed ook, want voor ik het weet is het alweer voorbij en staat Walt me beneden al op te wachten. We omhelzen elkaar en gaan dan even stilletjes op het gras liggen. Even alles verwerken, want dit was zó onwerkelijk. Na een paar minuten kunnen we weer normaal praten en krijgen we allebei die lach niet meer van ons gezicht. Wat een hoogtepunt (letterlijk) van de reis en we beseffen ons maar al te goed hoeveel we boffen dat we telkens dit soort dingen mogen/kunnen doen. De rest van de dag staat in het teken van eten en shoppen. Vooral Walt slaagt goed. De medewerkers vinden het maar al te leuk om ons te helpen en voor Walt het weet, heeft hij al een publiek van vier mensen om zich heen staan, die allemaal even enthousiast hun mening geven haha! Wat zijn het toch een heerlijke mensen die Colombianen!

Eigenlijk zouden we vandaag Medellín verlaten, maar we hebben het hier zo naar ons zin dat we besluiten langer te blijven. Ook vandaag doen we weer een free walking tour, dit keer door het centrum. Ook deze tour is weer onwijs leuk. We leren nog meer over de geschiedenis van de stad, de cultuur en zien bekende plekken zoals Plaza Botero. Ik durf inmiddels wel te zeggen dat Medellín één van mijn favoriete steden is! De rest van de dag slenteren we wat af en bezoeken we nog een enorme shopping mall. 

Op onze laatste dag hier bezoeken we de botanische tuin, aangezien dat toch vlakbij ons hostel is. We hebben geen hoge verwachtingen, maar worden al snel verrast. Overal waar je kijkt, zie je dieren. Eerst kijken we een kwartier lang vol verbazing naar een vogel die een enorme vis probeert door te slikken (zonder succes haha). Dan zien we een aantal schildpadden in de vijver zwemmen. Maar wat pas echt bizar is, zijn de tientallen iguanas die in de bomen zitten. En op het eind zien we ook nog eens twee kleurrijke ara’s voorbij vliegen. Het lijkt wel een dierentuin! Een mooie afsluiter van ons verblijf hier.    

Guatape

De volgende stop is Guatape, een schattig kleurrijk stadje. Het is er behoorlijk toeristisch, maar toch een bezoekje waard. We lopen wat rond en drinken koffie bij een leuk pleintje. Ook lopen we naar een uitzichtpunt vanwaar je ‘La Piedra’ goed kunt zien. Dit is een enorme rots die we morgen gaan beklimmen. We sluiten de dag af bij een klein restaurantje, waar we heerlijk eten.

De volgende ochtend brengt een tuk tuk ons naar de rots. Het zijn ongeveer 650 treden om de top te bereiken. Het allerlaatste deel is momenteel onder constructie, dus we kunnen het kasteeltje niet betreden. Net voor we de top bereiken, valt er een steen op mijn hoofd. Fijn… Gelukkig niks ernstigs, waardoor we alsnog van het geweldige uitzicht kunnen genieten. Zodra we hier klaar zijn, beginnen we aan de reis naar Salento. Het is vandaag trouwens een bijzondere dag voor de Colombianen. Het is namelijk 7 december en dus ‘la Noche de las Velitas’: de nacht van de kaarsjes. Overal op straat zie je kaarsjes en lampionnetjes staan, erg gezellig! Dit is ter ere van de heilige maagd Maria en het startsein voor de feestdagen. Helaas hebben we nogal wat pech vandaag, waardoor we dit feest vanuit de bus moeten meemaken… Eerst moeten we terug naar Medellín, om daar over te stappen op een andere bus. Er zijn heel veel wegwerkzaamheden, waardoor alles onwijs lang duurt. Ook hebben we precies genoeg geld om wat eten te kopen, maar blijkt ons biljet nep te zijn… En dus bestaat ons avondeten uit één broodje wat we samen moeten delen. We zullen rond 01.00 aankomen in Salento en het hulpje van de buschauffeur heeft al gezegd dat hij een taxi voor ons zal bellen als we er bijna zijn. Tien minuten voor aankomst komt hij paniekerig naar ons toe om te zeggen dat er geen taxi’s meer zijn omdat het al zo laat is. Hij is zo vriendelijk om ons hostel te bellen en uiteindelijk kunnen we met een wegwerker meerijden. De bus blijft zelfs vijf minuten wachten totdat hij er is, omdat ze ons niet alleen in het donker achter willen laten. We bedanken de chauffeur en zijn hulpje vriendelijk en stappen dan maar bij de random man in de auto. Soms moet je maar gewoon wat vertrouwen hebben in de mensheid en er vanuit gaan “dat het allemaal wel goed komt” zoals Walt altijd zegt. En het komt ook allemaal goed, want de man is onwijs aardig en zet ons keurig af bij het hostel. Achteraf kunnen we er gelukkig wel om lachen, maar zijn we blij dat we eindelijk naar bed kunnen. 

Salento

Zodra we uitgeslapen zijn, pakken we onze spullen en beginnen we aan de wandeling naar een koffieplantage. De omgeving is mooi groen en de temperatuur is aangenaam, waardoor het heerlijk wandelen is. Bij de koffieplantage zien we het hele proces (dit keer kunnen we de gids wel verstaan) en mogen we zelfs nog even de velden in om zelf bessen te plukken (zie video's). Uiteraard mogen we ook even proeven na afloop en de koffie bevalt goed. Zelfs ik vind het lekker doordat er niet zo’n bittere smaak aan zit! ’s Avonds lopen we nog wat rond door het dorp. Het is er erg gezellig vanwege de vele kerstlichtjes die er hangen. We verheugen ons daardoor steeds meer op kerst; dit keer weer in ons eigen koude kikkerlandje!

De volgende ochtend brengt een jeep ons naar de Cocora Valley, een vallei waar de hoogste waxpalmen ter wereld groeien. Ze kunnen wel 60 meter hoog worden! Je voelt je dan ook onwijs klein als je door de vallei heen loopt. Maar wat is het er mooi zeg! De mist maakt het geheel af door de plek een spookachtig tintje te geven. En weer zijn we verbaasd over de schoonheid van Colombia. Echt een plaatje!

Bogotá

Onze laatste dag in Colombia brengen we door in Bogotá, de hoofdstad van het land. We hebben hier maar één dagje doordat we hier en daar wat langer zijn blijven plakken. Onze laatste dag bestaat voornamelijk uit shoppen en uiteraard weer heel veel eten. ’s Avonds gaan we heel luxe uiteten om onze ‘backpack tijd’ goed af te sluiten. We gaan hierna namelijk nog 1 weekje (en dus niet 2… haha) naar Curaçao, maar daar verblijven we op één plek en hebben we een huurauto. Niet echt backpacken dus. We nemen het er goed van en genieten volop van ons laatste etentje in Colombia. Als voorafje eten we burrata met tomaatcarpaccio; als hoofdgerecht nemen we allebei T-bone steak; en het toetje bestaat uit profiterols met ijs. Dat alles onder het genot van een goed wijntje natuurlijk. En om het af te maken, slapen we in een hotel met een heerlijk bed en een nog fijnere douche. Een beetje luxe mag wel toch na al dat low-budget gedoe?! 😉    

En dan is het moment alweer daar dat we Colombia gaan verlaten. We hebben het hier onwijs naar ons zin gehad! Het is een heel divers land: mooie stranden, prachtige natuur, interessante cultuur en hele lieve mensen. We sluiten zeker niet uit dat we hier nog eens terug komen, want er is nog zoveel wat we niet gezien hebben. Opeens komt de terugreis wel erg dichtbij, maar voor nu gaan we eerst nog even een weekje genieten in Curaçao! ¡Nos vemos Colombia!