Hoogte- en dieptepunten in Vietnam

(Geschreven door Walter)

Dien Bien Phu

Vandaag verlaten we Laos en reizen we naar de grensplaats Dien Bien Phu. Dit is alleen wel makkelijker gezegd dan gedaan. De bus vertrekt normaal gesproken om 06.00, dus wij staan braaf op tijd langs de weg te wachten. Helaas heeft de bus ‘een klein beetje’ vertraging, wat in Azië inhoudt dat de bus er pas om 11.00 is. Fijn, vijf uur lang wachten in de kou… Gelukkig zijn er wat andere reizigers om de tijd mee te doden. Zodra we eenmaal onderweg zijn, stoppen we nog een aantal keer langs de weg om takken van bomen af te kappen en bovenop de bus te binden. Enigszins verrast kijken wij elkaar aan; is dit een Vietnamese traditie of heeft de buschauffeur nog wat extra brandhout nodig voor vanavond? Achteraf leren wij dat dit voor Tet is, het Vietnamees nieuwjaar. De takken worden in of rondom het huis neergezet en versierd. Vergelijkbaar met onze paastakken.

Eenmaal bij het grenskantoor wordt het verschil tussen Laos en Vietnam gelijk goed duidelijk. We staan netjes in de rij te wachten op onze beurt als er van alle kanten Vietnamezen aankomen en voordringen. Geen onschuldige lach of gezwaai meer. Na de nodige frustraties hebben we eindelijk onze stempels en kunnen we verder. Rond 17.00 komen we aan in Dien Bien Phu en eten we samen met wat andere reizigers. Aangezien er in Dien Bien Phu geen noemenswaardige attracties te vinden zijn, besluiten we om dezelfde avond nog de nachtbus naar Sapa te pakken.

Sapa

De nachtbus arriveert om 04.00 in Sapa en met hele kleine oogjes en stijve benen stappen wij de bus uit. De Vietnamezen zijn duidelijk niet ingespeeld op van die lange toeristen zoals wij, haha. En wat is het hier koud! Verbazingwekkend genoeg staan er bij het busstation al een paar hoteleigenaren en gidsen te popelen om ons mee te nemen. We hebben al gauw een goede deal te pakken. We mogen namelijk nu de kamer al in zonder voor deze nacht te betalen.

Als we de volgende ochtend naar buiten lopen, hangt er een dikke laag mist in de straten, waardoor de stad een mysterieuze uitstraling heeft. We bezoeken een marktje om wat nodige attributen in te slaan. Zo kopen we allebei een echte (neppe) North Face jas en handschoenen. Even staat Aine nog te twijfelen… “Zal ik een muts kopen voor de trekking?”. Op straat worden we telkens aangesproken door mama’s, de zogenoemde gidsen, of we een trekking met ze willen doen. De mama’s zijn gekleed volgens de traditie van hun stam en we kiezen uiteindelijk voor een mama van de Hmong stam.

De volgende dag beginnen wij aan een tweedaagse trekking door de beroemde rijstvelden van Sapa. Dit doen we samen met onze gids Mama Vu Vi en twee andere reizigers: Willemijn en Saskia (die ook uit Nederland komen). Vanaf het begin zit de sfeer er goed in. Gelukkig valt het mee met de kou, maar is het wel nog steeds erg mistig. We zien dan ook vrijwel niets van de (naar verluid) adembenemende uitzichten. Het enige wat wij constant horen van onze mama is dat het er in de zomer wél heel mooi is. Heel af en toe waait de mist even weg, indrukwekkend om te zien hoe snel dat gaat! Aine probeert dan gauw wat foto’s te maken, want voor je het weet is de witte mistmuur weer terug. In de avond genieten we van een uitgebreid diner en zelf gemaakte rijstwijn, of zoals de locals het noemen ‘happy water’. En happy worden we er zeker van, binnen een mum van tijd is iedereen redelijk aangeschoten. Daarna vallen we als een blok in slaap in het huis van onze mama.  

Een goede nachtrust is ons helaas niet gegund, want al vroeg in de ochtend worden we gewekt door blaffende honden en kraaiende hanen. Zo gaat dat hier op het platteland. Ook vandaag is het weer mistig, maar dat mag de pret niet drukken. Het is droog, maar op sommige stukken wel erg modderig. Gelukkig komen we redelijk ongeschonden (op Willemijn haar schoen na) aan bij onze lunchplek. We lunchen bij een lokaal restaurantje en besluiten dat de trekking zo wel weer mooi is geweest, het zicht wordt er toch niet beter op. Al met al was het een heel gezellige tocht, maar balen we toch wel een beetje dat we niet van het uitzicht hebben kunnen genieten. Voor degene die hier nog een keer naartoe willen, het schijnt heel mooi te zijn in de zomer! 😉

Ha Giang

De volgende dag nemen we samen met onze nieuwe Nederlandse vriendinnen (Willemijn en Saskia) de bus naar Ha Giang, een plaatsje in het Noorden van Vietnam. Deze hoek van Vietnam is nog totaal niet toeristisch en je kunt er een hele mooie scootertocht maken. Nadat we allemaal ingecheckt zijn in hetzelfde hostel, scheiden onze wegen de komende paar dagen. Willemijn en Saskia gaan namelijk bij twee Vietnamezen achterop, aangezien ze hier niet zelf willen rijden. Wij besluiten daarentegen wel zelf op pad te gaan.  

Op dag één beginnen we al vroeg en rijden we binnen de kortste keren door mooie bergpassen en valleien. Wat is het hier enorm mooi en rustig zeg! Gelukkig is het hier niet mistig, waardoor we om de honderd meter stoppen om van het uitzicht te genieten. We rijden door bergdorpjes, zwaaien wat naar de mensen en eten de bekende Vietnamese soep, genaamd Pho. Helaas is het wel erg koud in deze streek en alhoewel wij tijdens deze tocht wél goed aangekleed zijn [lees: 6 lagen kleding], bevriezen onze voeten en vingers nog steeds.

           

Als de kou later op de dag samengaat met regen en gladde wegen, gaat het plotseling fout. We zien namelijk in een bocht een tegenligger met hoge snelheid aankomen. Ik besef dat ik moet wijken voor de auto en probeer te remmen, omdat we nog teveel snelheid hebben om door de bocht te komen. Op datzelfde moment besluit de rem (we hadden er maar één) ermee te stoppen. In een uiterste poging om af te remmen druk ik de rem vol in. Helaas doet de rem het dan wel opeens weer volledig, waardoor het voorwiel blokkeert en we schuin naar voren vallen en over het asfalt glijden...

In een splitsecond zie ik ons vallen en uiteindelijk komen we tot stilstand in het grind aan de zijkant van de weg. Even denk ik dat mijn enkel (die onder de scooter ligt) gebroken is, maar zodra ik opsta blijkt dat gelukkig niet het geval te zijn. Snel tillen we samen de scooter overeind. Aine zegt gelijk dat zij nergens last van heeft, maar dat komt waarschijnlijk door de schrik en de adrenaline. Want zodra ze omlaag kijkt, merkt ze pas dat haar broek helemaal opengescheurd is en dat ze een behoorlijke wond op haar knie heeft. Ik heb gelijk een enorm ei op mijn enkel en herken meteen het gevoel dat hij gekneusd is (voetbal is niet goed voor je gezondheid). Maar buiten dat beseffen we dat dit veel erger had kunnen aflopen. Gelukkig valt het mee, want we zijn echt in ‘the middele of nowhere’, geen ziekenhuis in de buurt. We zijn er allebei van overtuigd dat de vele lagen kleding én onze echte (neppe) North Face jassen ons hebben gered! Bovendien heeft de scooter bijzonder weinig schade, wat ons beide enigszins geruststelt. Er komen trouwens van alle kanten lokale mensen naar ons toe om te kijken wat er is gebeurt. Enigszins opgelaten probeer ik de scooter weer aan de praat te krijgen. En yes, alles doet het nog gelukkig!

Na deze nare ervaring rijden we verder op de scooter. Wel zijn we gelukkig al bijna bij onze stop voor de eerste overnachting. Terwijl we de laatste kilometers heel rustig naar beneden rijden, voelen we ons erg dom. Na al die verhalen gehoord te hebben van andere reizigers zijn ook wij de dupe geworden. En dat terwijl we maar zo’n 30 kilometer per uur reden en dus niet aan het racen waren of iets dergelijks.

In de avond haal ik wat ontsmettingsmiddel en verband bij de plaatselijk drogist, want de wonden moeten goed schoon blijven. We moeten nog avondeten als Aine haar been stijf begint te worden en mijn enkel opzwelt. Aine besluit in de kamer te blijven en ik ga half stuiterend de straten door opzoek naar een restaurantje. Terwijl ik zit te wachten, zie ik vanuit mijn ooghoek een Vietnamese familie dineren en tegelijkertijd over hun schouders naar mij kijken. Na een paar minuten besluit een van hun op mij af te stappen. Ze willen dat ik bij hen kom zitten. Omdat ik zelf veel pijn heb en weet dat Aine op mij ligt te wachten, wuif ik het vriendelijk af. Maar dit blijkt een averechts effect te hebben. Iedereen zwaait vrolijk terug en ze beginnen al plek te maken. Nog voordat ik ‘’no thank you’’ kan zeggen, ligt mijn bord vol met eten. Na een kleine aarzeling besluit ik toch maar om eventjes aan te schuiven. Al gauw merk ik dat ik het eten wat voor mij ligt niet herken. Als ik dan vraag of dit ondefinieerbare hapje ‘chicken’ is en iedereen knikt, neem ik een paar happen. Wat blijkt, dit zijn koude kippenpoten. En met kippenpoten bedoel ik eigenlijk de voeten van een kip, inclusief nagel… Een heel interessant gerecht zal ik maar zeggen. Het wordt alleen nog maar gezelliger als het hoofd van het gezelschap nog meer eten op mijn bord blijft leggen en na elke hap een shot rijstwijn inschenkt. Onder toezicht van 12 paar ogen eet en drink ik netjes alles op, wat elke keer wordt ontvangen met luid gejuich en gelach. Doordat niemand Engels kan, wordt het 6-jarige dochtertje erbij geroepen die het een en ander vertaald. Zo kunnen we gelukkig toch nog een beetje communiceren. Na 1,5 uur gegeten en gedronken te hebben, voel ik mijn gekneusde enkel niet meer en vertel ik mijn avonturen aan Aine. Wat een dag zeg, we proberen maar snel te gaan slapen.  

De laatste twee dagen van de scootertocht zien we weer veel moois. Helaas heeft Aine veel moeite met lopen en blijft haar knie maar open gaan zodra ze deze buigt. Niet heel handig als je dan telkens achterop de scooter moet zitten en je been moet buigen. Hierdoor stoppen we minder vaak om foto’s te maken. Gelukkig is het tijdens de laatste dag iets minder koud. Wel is het nog niet afgelopen met onze pech, want we krijgen nog een lekke band. Gelukkig gebeurt dit 1 km voor een dorpje, waardoor we niet ver hoeven te lopen. Al snel vinden we iemand die ons kan helpen en welgeteld €0.70 lichter kunnen we de tocht voortzetten. Onderweg stoppen we weer voor wat Pho als lunch en hebben we een uitgebreide fotoshoot met een stel Vietnameze dames, haha! 

        ​ 

Als we weer in Ha Giang aankomen, leveren we de scooter zonder problemen weer in. Omdat we niet al te lang willen blijven hangen bij het hostel (misschien komen ze er later toch nog achter dat de scooter schade heeft) besluiten we gelijk op pad te gaan en op te warmen bij een restaurantje. Hier drinken we heerlijke ‘egg coffee’. Dit is, je raadt het vast al, koffie met opgeklopt ei. Een rare maar heerlijk combinatie. Aine houdt niet van ei én niet van koffie, maar ook zij vindt dit lekker. Het smaakt een beetje naar merengue gemixt met koffie. Als de avond is gevallen in Ha Giang worden we opgehaald met een mini-van om naar het busstation te gaan. Zodra we in de nachtbus naar Hanoi zitten, zijn we maar al te blij dat we dit dieptepunt van onze reis kunnen afsluiten.

Hanoi

De volgende ochtend komen we om 03.30 aan in Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Gelukkig mogen we tot 07.00 blijven slapen in de bus. Als we wakker zijn en de ochtend is gevallen, nemen we een Grab-taxi (een soort Uber) naar het centrum, waar we al snel een prima hostel vinden.

Aangezien er sinds het begin van onze reis al twee vullingen bij mij zijn uitgevallen, moet ik in Hanoi naar de tandarts. Gelukkig zijn de tandartsen hier erg goed én bovendien spotgoedkoop. Eenmaal bij de tandarts blijkt er meer aan de hand te zijn dan alleen het repareren van twee vullingen. Ik moet hierdoor uiteindelijk meerdere keren in Hanoi naar de tandarts en straks ook in Ho Chi Minh, waar ze een andere vestiging hebben.

Doordat we beide nog veel last hebben van de val kunnen we weinig attracties in Hanoi bezoeken. Aine kan inmiddels amper lopen en ik moet juist niet stilstaan, omdat dat teveel zeer doet. Toch proberen we elke dag wat te lopen om in beweging te blijven. En zo lopen opa en oma allebei mank door de stad. Dit ziet er vast heel komisch uit. We worden dan ook van alle kanten bekeken en krijgen telkens de vraag wat er gebeurd is. Ook hebben we al gauw een favoriete broodjeszaak ‘Banh Mi 25’. Dit tentje verkoopt allemaal typisch Vietnamese belegde broodjes zoals met kip, pulled pork en paté. In de avond spreken we af met Sophie, een vriendin van Aine die toevallig ook in Hanoi is. Het doet ons beide goed om de ellende van de afgelopen dagen even te vergeten onder het mom van een hapje en drankje. Erg gezellig!

Cat Ba Island

Onze volgende stop is Cat Ba Island, een klein eilandje dat deel uitmaakt van het wereldberoemde Halong Bay. Halong Bay is voornamelijk bekend vanwege het indrukwekkende karstgebergte dat omringt wordt door de zee. Eenmaal aangekomen boeken we snel een boottripje voor de volgende dag. We kiezen voor een tour die niet enkel door Halong Bay vaart, maar juist focust op Lan Ha Bay. Net zo mooi als Halong Bay, maar dan zonder het massatoerisme [lees: honderden boten].  We worden om 08.00 opgehaald en naar de boot gebracht. Een paar uur lang varen we over het water en genieten we van de vele mooie cliffs. Een prachtig gezicht! De crew maakt een heerlijke uitgebreide lunch klaar en na de lunch is er de mogelijkheid om te gaan kajakken door de dichtbij zijnde grotten. Wij zien het kajakken echter niet zitten in onze huidige toestand en blijven achter op de boot. We hoeven ons echter niet te vervelen, want we raken al snel aan de praat met een stel uit Slovenië dat ook niet gaat kajakken. Na de lunch bezoeken we nog een ‘fish farm’ en zien we hoe ze meerdere soorten vissen en schelpdieren kweken. Een heerlijke dag op het water en een perfecte tour voor ons als manke opa en oma, die zo lekker met de beentjes omhoog kunnen genieten en vooral niet hoeven te lopen, haha!

Deze dag krijgt nog wel een staartje als we bij terugkomst in het hotel drie schreeuwende meiden bij de receptie zien staan. Blijkbaar is er tijdens de schoonmaak ruim €1500 (!!!) uit hun kamer gestolen. Dit is weer even een goede eye-opener dat we voorzichtig moeten zijn (ook al hebben wij nooit zoveel contant geld). Gelukkig is er niks van ons gestolen. Maar we besluiten de volgende dag toch van hotel te veranderen samen met Willemijn en Saskia. In de avond gaan we nog wat eten en drinken met hen. We eten ‘Bun cha’, een heerlijke noodle soep en drinken vooral weer veel happy water.

Tam Coc

Tam Coc staat bekend als ‘Halong Bay op het droge’ vanwege de vele karstgebergten, maar dan op het land in plaats van in de zee. Helaas voelt de knie van Aine nog niet goed genoeg om op verkenning te gaan. Het ziet ernaar uit dat Aine meer last heeft van de val dan ik. Zonder mijn maatje ga ik op pad met de scooter. Eerlijk gezegd vind ik de omgeving een beetje tegenvallen. Het is er niet zo groen als ik verwacht had en veel rijstvelden moeten nog ingezaaid worden. Wellicht is dit toeval, maar sindsdien heb ik besloten om niet meer zonder Aine op pad te gaan, dan vind ik er namelijk niks aan. Wel kom ik nog twee Duitsers tegen die Vietnam met de motor verkennen. Samen met hen ga ik naar het uitzichtpunt boven op de berg. In de avond eten we weer met onze favoriete vrienden Willemijn en Saskia, die overal net iets later aankomen dan wij, haha!

Hué

Vanwege het naderende Vietnamees Nieuwjaar (Tet) worden alle busprijzen flink opgeschroefd. Zodanig zelfs, dat we per nachttrein verder reizen richting Hué omdat dat flink in de kosten scheelt. De treinrit duurt ruim 11 uur. Uiteraard wel op de budgetmanier, dus geen bedden maar gewoon stoelen. Qua comfort is het best prima, alleen een beetje jammer dat het licht niet uitgaat.

We komen om 07.30 aan op het treinstation van Hué en al gauw vinden we een fijne kamer. We slapen eerst nog even uit, want slapen hebben we beide nauwelijks gedaan in de trein. We besluiten per voet de stad te verkennen. Het lopen gaat voor de eerste keer sinds het ongeluk best goed en daarbij komt dat het prachtig weer is. We bezoeken de Citadel (the forbidden purple city), het voormalig keizerlijk paleis met grote muren, tempels en een prachtige botanische tuin. Ik geniet hier weer van de egg coffee en de Vietnamese druipkoffie en Aine geniet van al het Vietnamese eten. We vinden het allebei heerlijk hier en zijn blij dat we eindelijk weer op pad kunnen!

Hoi An

De volgende dag nemen we de bus naar Hoi An. Hoi An staat bekend vanwege haar sfeer en authentieke schattige straatjes. We lopen door de stad en bezoeken wat tempels en de Chùa Cầu, de bekende Japanse brug en tevens het symbool van de stad. We vinden Hoi An een gezellige stad, vooral door alle lampionnen ‘s avonds en de mooie oude gebouwen. Maar we snappen niet waarom iedereen Hoi An authentiek noemt. Wellicht komt het omdat het bijna Tet is, maar met al die hordes Chinezen toeristen voelt het voor ons niet meer als een authentieke Vietnamese stad. Voor ons gevoel is Hoi An veel te gehypet, waardoor we vaak meer toeristen zien dan locals. We sluiten de laatste avond af door voor het laatst wat te eten en buckets te drinken met Willemijn & Saskia. Helaas reizen wij vanaf nu verder naar het zuiden, terwijl zij eerst weer een stukje terug naar het noorden gaan.

De volgende dag spreken we weer af om te lunchen met Sophie, de vriendin van Aine waar we ook in Hanoi mee hebben afgesproken. Daarna bezoeken we een tentoonstelling over de verschillende plaatselijke stammen. Verder lopen we nog wat door de stad en nemen we ’s avonds de nachtbus naar Mui Ne. Hopelijk is dit de laatste keer dat we in die veel te kleine ligstoelen hoeven te slapen, haha.

Mui Ne

Mui Ne is een klein kustplaatsje aan de Zuid-Chinese zee. We huren er een scooter en rijden lekker langs de kust. Daar zien we heel veel kleine ronde vissersbootjes. Op het strand liggen enorme schelpen en krabben, maar ook heel veel afval. Persoonlijk zou ik Mui Ne zeker niet bezoeken voor het strand. De zee is vies en je ligt er ook niet bepaald prettig tussen alle rotzooi lijkt me. Wat wel leuk is, is om de witte en rode zandduinen te bezoeken. Gek gezicht om in Vietnam in een soort kleine woestijn te lopen. Overal waar je kijkt zijn zandduinen. Het voelt meer alsof we in het Midden–Oosten lopen. Wat ons trouwens verbaast is dat Mui Ne een populair plekje onder de Russen is. Bij sommige restaurants hebben ze zelfs een menukaart in het Russisch! Niet helemaal ons ding, maar door de strandduinen is het een prima stop voor we naar Ho Chi Minh gaan. Tet (Vietnamees Nieuwjaar) begint overigens als wij in Mui Ne zijn, maar daar merken we niet heel veel van. Er valt weinig te beleven. Maar snel op naar Ho Chi Minh, waar we Aine haar ouders zullen ontmoeten!

Ho Chi Minh (Saigon)

Met de bus rijden we van Mui Ne naar Ho Chi Minh, ook wel bekend als Saigon (de Vietnamezen hebben liever dat je nog steeds Saigon zegt). We vinden al gauw een hostel wat redelijk dichtbij het hotel van Aine haar ouders ligt en verkennen de verlaten stad. Vanwege Tet trekken veel mensen namelijk terug naar de plek waar ze oorspronkelijk vandaan komen om samen met familie het Nieuwjaar te vieren. Hierdoor lopen de grote steden grotendeels leeg en is het er een stuk rustiger dan normaal.  

In de avond lopen we naar het hotel van Aine haar ouders en zien we ze eindelijk weer na 5,5 maand. Het voelt meteen weer als vanouds en alsof we ze drie weken geleden nog gezien hebben, haha. We gaan een hapje eten en kletsen veel bij die avond.

De volgende dag lopen we met z’n vieren als een ‘happy familiy’ door de stad, nadat wij ons eerst op de hotelkamer vol hebben gegeten met bruin brood en kaas uit Nederland. Wat een genot om dit weer te eten zeg! Een bruine boterham met kaas is toch wel hetgeen dat wij altijd het meeste missen. Grappig dat het juist de meest simpele en kleine dingetjes zijn die we missen aan Nederland. Vandaag bezoeken we de Notre Dame Cathedral en The Independence Palace. Verder liggen we in de middag bij het zwembad op het dakterras van het hotel. Daar zien we de zon ondergaan met een stroopwafel in de ene hand en paaseieren in de andere hand. Genieten hoor!

         ​ ​

Op dag drie gaan we naar de Cu Chi tunnels. Deze tunnels zijn gegraven door de Viet Cong en zijn expres heel smal, zodat de Amerikanen er niet naar binnen konden komen. Ze hebben echt goed nagedacht over het bouwen van de tunnels. Zo zorgden ze dat de ventilatiegaten op termietheuvels leken en stopten ze kleding van Amerikaanse soldaten bij deze luchtgaten, waardoor de honden van de Amerikaanse kant de Vietnamezen niet konden ruiken. Verder waren de tunnels omringd door allerlei vallen. Om te voelen hoe het was om door zo’n tunnel te kruipen, besluit ik met mijn lange lichaam door de tunnels te kruipen. Deze tunnels zijn wat verbreed voor toeristen en zelfs dan is het nog een hels karwei. Ik kan me maar moeilijk voorstellen dat de Vietnamezen zich hier vroeger lange tijd verstopten, dat moet geen pretje zijn geweest! Om een beter beeld te krijgen van de kracht van de wapens die toentertijd gebruikt werden, eindigen we de dag op de schietbaan. Daar schieten we met een AK47, een favoriet wapen tijdens de Vietnamese oorlog.

Op dag vier staat een tour door de Mekong Delta op de planning. Nadat we eerst een tempelcomplex bezoeken, komen we aan bij de rivier. We maken een boottochtje en leren hoe de locals hier kokossnoep, chocola en honing maken. Wij merken dat Aine haar ouders zich om alles verbazen en van allemaal dingen foto’s maken die wij inmiddels als normaal beschouwen. Een paar voorbeeldjes: scooters waar men met z’n vijven op zit, de enorme hoeveelheid bedradingen overal en het vlees dat overal maar open en bloot ligt en waar vliegen vrij spel hebben.   

De laatste dag bezoeken we het War Remnants Museum, een museum over de Vietnamese oorlogen. Helaas vinden Aine en ik het museum alleen behoorlijk tegenvallen. Het is eigenlijk een grote tentoonstelling met allemaal foto’s van de oorlog. Begrijp me niet verkeerd, de foto’s zijn erg indrukwekkend. Maar wij hadden gehoopt wat meer over de oorlog te leren, maar dat is niet zo goed gelukt als we hoopten. Het ontbreekt namelijk aan wat algemene informatie en een duidelijke verhaallijn. Een beetje jammer… Verder bezoekt Aine nog een lokale markt met haar ouders terwijl ik weer naar de tandarts ga.

En dan zit Vietnam er alweer op! Een land met hoogte- en dieptepunten voor ons. Het hoogtepunt was onder andere het bezoek van Aine haar ouders en het dieptepunt uiteraard het scooterongeluk (en de vele tandartsbezoekjes). Door het ongeluk hebben we helaas niet zoveel kunnen zien en doen als we eigenlijk wilden. Hierdoor hebben we minder genoten van Vietnam, dan wanneer we geen ongeluk zouden hebben gehad. Wel hebben we onwijs genoten van het heerlijke eten, de mooie natuur en de diversiteit van het land. We hebben zeker nog niet alles gezien hier, dus wie weet dat we ooit nog eens terugkomen!