Myanmar: oprecht, authentiek en onwijs vriendelijk!

(Geschreven door Aine)

Myawady & Hpa-An

Op naar ons derde land: Myanmar (voor de ouderen onder ons wellicht beter bekend als Birma 😉). Om Myanmar binnen te komen, steken we bij Mae Sot, een klein Thais dorpje, de grens over naar de Birmese stad Myawaddy. De grensovergang gaat heel gemakkelijk en lopend over de Friendship Bridge bereiken we Myawaddy. Grappig om te zien hoe het verkeer op deze brug opeens aan de andere kant van de weg moet rijden. In Thailand rijden ze namelijk aan de linkerkant, terwijl ze in Myanmar aan de rechterkant rijden. Wat wel gek is, is dat het stuur hier aan de rechterkant zit. Dit zorgt regelmatig voor onveilige situaties. bijvoorbeeld met inhalen. Aangekomen in Myanmar, reizen we gelijk door naar Hpa-An, aangezien het soms nog wat onrustig is in Myawaddy.  

In Hpa-An worden we hartelijk ontvangen bij ons motel. Daarna duiken we de stad in, waar we suikerriet sap drinken, een drankje dat hier overal verkrijgbaar is. De rest van de middag lopen we lekker door de stad heen en vergelijken we Myanmar met Thailand. Niet heel moeilijk, want het verschil met Thailand is duidelijk zichtbaar: we zien nauwelijks andere reizigers en zijn net als in Sri Lanka weer een hele attractie. Ook zijn de mensen hier onwijs vriendelijk. Het lijkt wel alsof iedereen hier constant vrolijk is, behoorlijk aanstekelijk! We leren al snel het woordje 'Mingalabar', wat hallo betekent, doordat iedereen ons overal vrolijk begroet. Birmezen zijn over het algemeen trouwens gemakkelijk te herkennen aan het wit/ geelkleurige smeerseltje ‘Thanaka’, dat vooral vrouwen en kinderen op het gezicht en lichaam smeren, bedoeld ter bescherming tegen de zon. Sommigen maken er een heel kunstwerk van. We zien de meest gekke vormen en patronen voorbij komen. Hier moeten we toch wel even aan wennen, want nee het is geen carnaval, zo gaat echt iedereen dagelijks over straat, haha!

Yangon

Vanuit Hpa-An pakken we de bus naar Yangon. Daar reizen we voornamelijk heen om de mooie Shwedagon Pagoda te bezoeken. Maar voordat we daarheen gaan, willen we eerst wat van de stad zien. We lopen door parken en verschillende wijken en worden onderweg vaak aangesproken door Birmezen. Vooral studenten spreken ons aan, die door het communiceren met toeristen hun Engels proberen te verbeteren. Maar ook monniken willen maar al te graag met ons praten. Eén monnik zegt zelfs tegen Walt dat hij heeeel blij moet zijn met mij en dat hij mij moet koesteren. Daar ben ik het uiteraard helemaal mee eens, haha! In de namiddag bezoeken we daarom de Shwedagon Pagoda, de heiligste boeddhistische tempel van het land. Het is een grote indrukwekkende tempel die volledig bedekt is met bladgoud. Dit zorgt ervoor dat, vooral zodra de zon ondergaat, de tempel een magische uitstraling heeft.

       ​     

Kalaw

Onze volgende stop is Kalaw, een klein bergdorpje. Hier beginnen we aan een 3-daagse trekking richting het Inle Lake, een schitterend meer. In totaal zullen we zo’n 61 km lopen, best een uitdaging dus! De trekking doen we samen met onze gids en zes andere reizigers. Met alleen het noodzakelijke in onze rugtassen, beginnen we aan de tocht. Vanaf het begin zit de stemming er al gelijk in en zijn we heel blij dat we zo’n leuke groep hebben, maakt het lopen toch wat leuker!

Op dag 1 lopen we 21 km. Helaas heeft het afgelopen dagen veel geregend, waardoor het ‘pad’ onwijs modderig en glibberig is. Walt valt zelfs keihard op zijn kont, haha! Gelukkig blijft het daarbij en komen we heelhuids aan bij de plek waar we gaan lunchen. Daar hebben we een prachtig uitzicht over de omgeving.

Na de lunch gaan we weer verder en lopen we langs theeplantages en schattige dorpjes. We zijn allemaal heel blij als eindelijk aankomen bij het gastgezin waar we zullen overnachten. Niet dat het verblijf nou zo geweldig is, maar we zijn blij dat we weer even kunnen rusten. Het verblijf is heel simp el: er is geen stromend water, geen elektriciteit en we slapen op matjes op de grond. Na een lekkere maaltijd en een aantal potjes kaarten, gaan we naar bed (of beter gezegd, naar onze matjes). We slapen lekker dicht op elkaar, je kunt er werkelijk je kont niet keren, haha! Maar iedereen is zo moe dat dat allemaal niet meer uitmaakt. Al snel valt iedereen als een blok in slaap.

Op naar dag 2, de zwaarste dag, waarop we 24 km zullen lopen. Het lopen is inderdaad een stuk zwaarder dan gisteren. Dit komt vooral doordat we lange stukken bergopwaarts lopen in de brandende zon. Het is behoorlijk heet, dus we lopen allemaal lekker te zweten. Maar buiten al dat gezweet, gaat het lopen mij best goed af. Walt heeft iets meer pech, hij is namelijk door zijn enkel gegaan en heeft wel acht blaren op zijn voeten. Maar ondanks al zijn kwaaltjes, houdt hij vol. Vandaag lopen we langs watervallen, schitterende landschappen en langs velden waar van alles verbouwd wordt (zie video’s)! Maar oh wat zijn we allemaal weer blij als we eindelijk bij ons verblijf aankomen. Lekker eten en kaartspellen spelen bij kaarslicht. Het verblijf is vrijwel hetzelfde als gister. Dat betekent dus weer met ijskoud water uit een ton het zweet er tevergeefs af proberen te wassen, haha. Maar ach wat maakt het allemaal ook uit. Snel slapen en onszelf (mentaal) voorbereiden op de laatste dag! 

Dag 3 is het minst zwaar, we lopen vandaag ‘maar’ 16 km en de stukken die we lopen zijn ook nog eens redelijk plat. Sneller dan verwacht komen we aan bij de plek waar we het allemaal voor doen: het Inle Lake! Een bootje brengt ons naar de andere kant van het meer. Daar aangekomen, is het helaas tijd om afscheid te nemen van onze groep. Best gek hoe zo’n groep na drie dagen al zo vertrouwd aanvoelt. We wisselen gegevens uit en gaan dan toch echt allemaal onze eigen kant weer op. Voor ons betekent dat even helemaal niks doen en lekker bijkomen van de afgelopen dagen.

Inle Lake

De volgende dag hebben we weer genoeg energie om op pad te gaan. We pakken twee fietsen van ons hostel om het Inle Lake en de omgeving te verkennen. Het is er echt prachtig! We zien hele dorpen die op palen boven het water gebouwd zijn. Ook zien we de traditionele vissers, de zogeheten ‘beenroeiers’, aan het werk. Deze vissers bedienen een roeispaan met één been, zodat ze hun handen vrij hebben voor de visnetten. Ook maken we weer een kort boottochtje over het meer om aan de overkant te komen. Daar gaan we naar een wijngaarde en doen we een wijnproeverij. De sauvignon blanc is onze favoriet! We vinden het heerlijk hier bij het Inle Lake, de perfecte plek om even tot rust te komen!

 ​    

Taunggyi

Vanuit het Inle Lake, bezoeken we Taunggyi voor één dag. We willen namelijk het Taunggyi Balloon Festival bezoeken, een hele happening voor de Birmezen. Dit festival wordt jaarlijks gehouden om het einde van het regenseizoen te vieren. Normaal gesproken doe je er een half uurtje over om Taunggyi te bereiken, maar door alle drukte rondom het festival doen we er meer dan 3 uur (!) over. Drie uur lang opgepropt achterin een pick-up truck zitten, niet heel comfortabel kan ik je vertellen… Maar uiteindelijk komen we, weliswaar met een houten kont, bij het festival aan en kan ook voor ons het feest beginnen.

We moeten we eerst even acclimatiseren, want wat een chaos is het er zeg! Het is er zo gigantisch druk, dat we moeite hebben om door de menigte heen te komen. Wat ook niet helpt, is dat iedereen om ons heen telkens stopt om ons even te bekijken. Ook stappen er veel mensen op ons af, wat dan wel weer erg leuk is. We voelen ons weer net celebrities, want iedereen wil met ons op de foto. Er komt zelfs een groepje monniken naar ons toe om foto’s te nemen! Ook worden we uitgenodigd door een groep jongens om bij hun te komen zitten. We krijgen meteen een plastic zak om op te zitten en voor ik het door heb, heb ik al een blikje bier en een zak chips in mijn hand, haha. Communiceren gaat wat moeilijk, want ze spreken totaal geen Engels, maar met wat handgebaren hebben we toch een hele leuke avond.

En de heteluchtballonnen, waar het hele festival om draait, zijn ook best leuk om te zien. De ballonnen worden omhoog gestuurd, waarna er vuurwerk uit komt (zie video’s). Telkens als er weer een ballon de lucht in gaat, rennen de Birmezen alle kanten op, bang dat het vuurwerk de verkeerde kant op schiet. Geen wonder dat er regelmatig (fatale) ongelukken plaatsvinden op het festival, met al dat vuurwerk en mensen die elkaar verpletteren. En denk maar niet dat zo’n groot festival goed georganiseerd is. Mensen die in Nederland al klagen over de organisatie van een festival, zullen hier met open mond van staan kijken. Ik denk dat zo’n beetje elke Westerse regel met betrekking tot veiligheid hier overtreden wordt. Achteraf horen we dat op één van de andere dagen een ballon niet volledig de lucht in ging, waardoor er 12 mensen (zwaar)gewond raakten. Gelukkig zien wij niks fout gaan en is het festival een aparte maar onvergetelijke ervaring.

Bagan

Dan is het tijd voor Bagan, een plek waar we al een hele tijd naar uitkijken. Bagan is een oude stad met wel meer dan 4000 tempels en tevens dé trekpleister van Myanmar. Om er te komen, worden we per mini-van opgehaald bij ons hostel, nog niet beseffend dat we de meest verschrikkelijke rit ooit voor de boeg hebben. Niet dat de weg ernaartoe nou zo erg is, maar de chauffeur vindt het schijnbaar nodig om ons behoorlijk te laten zweten: veel te hard rijden, constant inhalen voor bochten en heuvels, andere weggebruikers van de weg drukken en in het algemeen alle verkeersregels negeren. We zijn inmiddels al een tijdje in Azië en staan niet meer snel te kijken van het verkeer hier, maar deze meneer sloeg toch echt alles! Verbazingwekkend genoeg komen we heelhuids aan in Bagan. Wel ben ik kotsmisselijk, maar dat zal wel door de rit komen denken we. Helaas ben ik de dagen erna nog steeds heel misselijk en krijg ik geen hap door mijn keel, waarschijnlijk toch iets verkeerds gegeten.

Walt huurt een e-bike (elektrische scooter) en gaat de eerste twee dagen in zijn eentje op pad. Hij is laaiend enthousiast en maakt mij nog nieuwsgieriger naar alle tempels. Gelukkig vlogt hij gedurende de dag, zodat ik er toch nog een beetje bij ben (zie video’s, haha).

Op de derde dag voel ik mij eindelijk fit genoeg om de zonsondergang te bekijken. En Walt zijn verhalen liegen niet, want wat is het hier prachtig! In de dagen die volgen, rijden we lekker rond op onze e-bike en zien we heel veel tempels. We rijden heerlijk zonder plan rond en stoppen bij elke tempel die ons mooi of interessant lijkt.

Overdag zoeken we telkens een tempel, waar we vervolgens met zonsondergang of zonsopkomst weer naartoe gaan. De zonsopkomst en zonsondergang zijn hier namelijk echt waanzinnig! Vooral zonsopkomst vinden we geweldig. In het pikdonker rijden we naar een tempel om die vervolgens ook in het pikdonker te beklimmen (zie video’s). De weg omhoog is vaak heel smal, waardoor je half omhoog moet kruipen, haha! Eenmaal boven kan het wachten op de zon beginnen. En niet te vergeten, de heteluchtballonnen die over de tempels vliegen zodra de zon op is (zie video’s). Echt schitterend om te zien! Zelf maken we geen luchtballonvaart, want dat ligt toch net iets boven ons budget. Maar de ballonnen van een afstandje bekijken is ook erg leuk!

Ondanks dat Bagan het meest toeristisch is van alle Birmese steden, hebben we vrijwel alle tempels voor ons alleen. Niet zo gek natuurlijk met meer dan 4000 tempels. Alleen op de wat grotere en bekendere tempels kom je meerdere toeristen tegen, maar zelfs dan is het er nog rustig. Dat zal vast over een paar jaar anders zijn, want het toerisme groeit hier hard. We zijn blij dat wij het nog op deze manier hebben kunnen meemaken. Bagan heeft ons zeker niet teleurgesteld, wat een bijzondere plek!

Mandalay & Hsipaw

Onze volgende bestemming is Mandalay en daar kan ik heel kort over zijn: we vinden het geen leuke stad. De stad ziet er grauw en treurig uit en er is veel ongedierte, bah... In de buurt van Mandalay is echter wel een leuke attractie te vinden, namelijk de U Bein Bridge. Dit is een hele lange en oude teakhouten brug, waar je overheen kunt lopen. De brug is vooral erg mooi tijdens zonsondergang en je vindt er tientallen monniken die maar al te graag hun Engels met je willen oefenen.

     ​

Verder valt er niet heel veel te zien in de omgeving, dus boeken we gauw een bus naar Hsipaw. Er is echter één klein probleempje: de remmen van de bus werken niet. Maar we hoeven ons nergens zorgen om te maken, want “de weg naar Hsipaw is toch alleen maar bergopwaarts, dus de remmen zijn niet zo belangrijk”….. Dit kan alleen in Azië tegen je gezegd worden, haha! Uiteindelijk komen er toch twee mannen die even snel naar de remmen en banden kijken, maar echt gerustgesteld zijn we niet. Eenmaal in de bus doen de remmen het naar ons idee toch best prima en komen we zonder problemen aan in Hsipaw.

Het is inmiddels 20.00 als we in Hsipaw aankomen, maar het voelt alsof het midden in de nacht is. Het stadje is namelijk COMPLEET uitgestorven. We moeten nog avondeten, maar alles is dicht en er loopt werkelijk niemand op straat. Uiteindelijk vinden we één restaurantje waar we nog snel wat mogen eten. Het lijkt wel alsof er een avondklok is (hoewel dit niet het geval is). We voelen ons niet helemaal op ons gemak buiten, dus zodra we ons eten op hebben, gaan we direct terug naar onze guest house. De volgende ochtend is het stadje gelukkig weer tot leven gekomen. We doen het vandaag even lekker rustig aan en lopen wat rond door de stad en langs de rivier.

Maar de reden dat we naar Hsipaw zijn gekomen, is vooral vanwege de indrukwekkende treinrit naar Pyin Oo Lwin. Het spoor op dit traject is alleen niet echt geweldig. Elk treinkaartje komt daarom met een levensverzekering ter waarde van 1,74 Kyat (zo’n €0,0006), wat een geruststelling haha! Het slechte spoor mag de pret uiteraard niet drukken en dus beginnen we enthousiast aan dit avontuur. En een avontuur is het zeker! Terwijl de muizen onder onze stoelen doorlopen, genieten we van het prachtige uitzicht en de lieve Birmese bevolking. Overal langs het spoor staan mensen te zwaaien, heel schattig! Maar dé highlight van de treinrit is de beroemde Gokteik Brug, de hoogste brug van Myanmar. De brug is ruim 100 meter hoog en 750 meter lang. Hobbelend en stotterend rijdt de trein er heel langzaam overheen (zou dit die levensverzekering verklaren?! 😉). Vooral de Birmezen zelf vinden dit erg spannend, niet geheel onbegrijpelijk als je je bedenkt dat we op een gammel spoor over een diep ravijn heen rijden (zie video’s). Gelukkig gaat alles goed en komen we na een paar uur aan in Pyin Oo Lwin. De treinrit is geweldig en een mooie afsluiter van onze reis door Myanmar!

Wat hebben wij genoten van de lieve mensen, de prachtige natuur en het gevoel zo’n 40 jaar terug in de tijd te zijn. Het enige waar we niet helemaal fan van waren, was het (veelal gefermenteerde) eten, niet echt ons ding. Gelukkig kun je er wel heerlijk Chinees, Indiaas of Nepalees eten vinden. Als je het echte Azië nog wilt meemaken, is dit hét land om te bezoeken. Myanmar is echt een bijzonder land. Een land dat stiekem wel een beetje ons hart heeft gestolen!