Vulkanen beklimmen en Spaans leren in Guatemala!

(Geschreven door Aine)

Antigua

Ons Guatemala-avontuur gaat verder in Antigua. We verblijven hier in totaal een week, langer dan gepland. Antigua is een hele fijne stad. Wel toeristisch, maar er hangt een leuke sfeer en je kunt er heerlijk eten. We zijn al dat low-budget gedoe even zat en besluiten dat we hier wat meer mogen uitgeven komende dagen. Een taartje hier, een koffietje daar, nog een taartje en ga zo maar door. Ook ontdekken we een tentje waar ze heerlijke gekruide aardappeltjes met kip en salade serveren. Heerlijk om weer eens aardappels te eten, dat hebben we al heel lang niet gedaan.

Antigua zelf is erg mooi, er zijn allerlei prachtige gebouwen, kleurrijke straten en schattige pleintjes te vinden. Ook zie je hier en daar opeens ruïnes staan, gewoon tussen allemaal ‘nieuwe’ gebouwen. Bij een van de ruïnes worden we zelfs door de eigenaar uitgenodigd om binnen een kijkje te nemen. Normaal gesproken kun je hier niet komen, aangezien deze ruïne privé-eigendom is. Prachtig om het oude gebouw, met scheuren en al, van dichtbij te mogen bewonderen. Verder zijn er veel inheemse volkeren in Guatemala en dat zie je ook in deze stad goed terug. Maar ondanks het toerisme, zijn de mensen hier nog steeds onwijs lief. Als we over straat lopen, worden we regelmatig begroet, iets wat meestal alleen de verkopers doen. Maar waar Antigua echt haar charme aan te danken heeft, zijn de vulkanen die de stad omringen. In totaal telt Guatemala 37 vulkanen, dus als je dit land bezoekt, mag een vulkaanbeklimming zeker niet ontbreken op je to-do lijstje. Wij besluiten er twee te beklimmen: de Pacaya en de Acatenango.

​

Onze eerste vulkaan hier is de actieve Pacaya vulkaan. De top bereikt een hoogte van 2.552 meter, voor ons als kaaskoppen natuurlijk al behoorlijk wat. De klim omhoog is erg makkelijk. In totaal doen we er anderhalf uur over. Helaas is het onwijs bewolkt, waardoor het uitzicht niet geweldig is. Wel zien we af en toe kleine beetjes lava uit de vulkaan komen, gaaf om te zien! Omdat deze vulkaan nog actief is, kun je niet helemaal het hoogste punt bereiken. Wel kun je er marshmallows roosteren doordat de grond zo heet is. Al met al is het een leuke en makkelijke klim, een goed opwarmertje voor de volgende beklimming.

​

De tweede vulkaan die we gaan beklimmen is de Acatenango vulkaan. De top van deze vulkaan ligt op 3.976 meter, een stuk hoger dan de vorige dus. Deze klim duurt twee dagen en vraagt om de nodige voorbereidingen. We beklimmen deze vulkaan samen met twaalf andere reizigers en twee gidsen, een absolute must. De tenten staan al klaar bij het base-camp, maar de rest moeten we zelf meenemen. We halen alles wat we niet nodig hebben uit onze backpacks, elke kilo telt immers als je twee dagen lang met een backpack om gaat wandelen. We nemen warme kleding en jassen mee, vier liter water per persoon en al het eten voor de komende twee dagen. 

Voordat we vertrekken, krijgen we de planning te horen en mogen we warme jassen, sjaals, handschoenen en mutsen lenen. Bovenop de top is het namelijk ontzettend koud. Vorig jaar zijn er nog zes personen omgekomen vanwege barre weersomstandigheden. Fijn om dat nog even te horen… We maken kennis met onze groep en de sfeer zit er gelijk goed in. Een busje brengt ons naar de voet van de vulkaan op zo’n 2.400 meter. Het klimmen kan beginnen! Er wordt ons verteld dat we 10 minuten gaan lopen en vervolgens 10 minuten gaan rusten. “Waarom gaan we zo snel al pauze houden?” vragen we ons hardop af. “Wacht maar, ik hoor jullie zo wel” zegt de gids. Ietwat verward beginnen we met lopen. En echt, die pauze heb je zeker al nodig na 10 minuten. Het pad gaat stijl omhoog en in combinatie met de hoogte ben je na een paar stappen al buiten adem. Iedereen loopt op zijn of haar eigen tempo. Eén gids loopt voorop bij de snelle wandelaars en één gids loopt achteraan bij de mensen die het wat zwaarder hebben. We staan met zijn allen even bij te komen van de 10 minuten omhoog als we te horen krijgen dat twee meiden van onze groep al hebben afgehaakt. Niet heel motiverend en ook ik vraag mezelf af hoe ik dit nog vijf uur ga volhouden. De uren die volgen zijn behoorlijk zwaar, maar hoe langer we aan het lopen zijn hoe beter het gaat. Het lijkt wel alsof mijn lichaam meer gewend raakt aan de hoogte en ik minder snel buitenadem raak. Met Walt gaat het ook heel goed. Gelukkig geen blaren dit keer.  

We zijn allemaal maar al te blij als we bij ons basecamp aankomen, de plek waar we zullen overnachten. Helaas is het wel bewolkt, waardoor we niks zien, maar dat maakt ons even niks meer uit. We drinken warme chocolade melk en eten spaghetti als avondeten onder het genot van een glas wijn (wel uit pak, het blijft een primitieve klim haha). Met zijn allen zitten we rondom het kampvuur om een beetje op te warmen. We zitten nu op zo’n 3.400 meter en dat is te voelen ook. Dit is wat ik allemaal aan heb: 1 jas, 2 vesten, 8 shirts, 3 broeken, 3 paar sokken, een buff, een muts, een sjaal en handschoenen. Daaroverheen nog een warme deken en ALSNOG heb ik het koud, hoe is het mogelijk, haha. Behalve de kou hebben veel van ons ook wat milde hoogteziekteverschijnselen. Een beetje misselijk of hoofdpijn, maar niks ernstigs verder. En we hebben een onwijs leuke groep, wat ervoor zorgt dat we met allemaal andere dingen bezig zijn dan met de kou of de hoogte. Net nadat we klaar zijn met eten, klaart het plotseling op en zien we alsnog een mooie zonsondergang achter de Fuego vulkaan (zie video's). Vanaf ons basecamp heb je namelijk goed zicht op deze actieve vulkaan, de vulkaan die een paar maanden geleden nog is uitgebarsten en waarbij tientallen mensen om het leven kwamen. De vulkaan is op dit moment wat rustiger, dus zien we geen lava maar enkel rook uit de vulkaan komen. Alsnog erg indrukwekkend! We gaan al vroeg naar bed, want de wekker gaat alweer om 03.30. We slapen in winddichte tenten op kleine ligbedjes. Het is de bedoeling om vrijwel niks aan te hebben in de slaapzak, zodat je lichaamstemperatuur jouzelf en de slaapzak opwarmt. Dat vind ik alleen een vies idee en bovendien heb ik het niet heel koud met al mijn lagen aan, dus ik laat lekker mijn broeken en shirts aan.

Na een korte nachtrust staan we op. Ik voel me misselijk en heb totaal geen zin om te lopen. Ik wil alleen toch graag de top bereiken, dus ik zal wel moeten. Twee mensen besluiten niet mee omhoog te gaan, omdat dit het zwaarste stuk van de hele tocht is en ze de eerste dag al zwaar genoeg vonden. Waar we de eerste dag met z’n 14en begonnen, zijn we nu dus nog maar met z’n 10en over. Ja, dit is niet voor iedereen weggelegd. We moeten zo’n anderhalf uur stijl omhoog lopen om de top te bereiken. Er is geen normaal pad meer waar je op loopt, je loopt nu door een soort zand waardoor je telkens terugzakt. Eén stap vooruit en weer een halve stap terug. Het is zwaar, de wind is onwijs scherp en je begint de hoogte echt te voelen. Walt heeft het zwaar op dit laatste stuk omdat hij amper adem krijgt, iets wat hij nog nooit eerder gehad heeft. Heel gek hoe verschillend mensen reageren op de hoogte. De een heeft nergens last van, terwijl de ander zich beroerd voelt. Maar Walt laat zich niet kennen en zet gewoon door. Als we eindelijk bij de top aankomen, juichen we van vreugde. Eindelijk zijn we er!

Nu is het wachten op de zonsopkomst en wauw wat is die prachtig zeg. Echt adembenemend! Ik heb mijn camera mee en maak even snel wat foto’s, maar het is zo koud dat ik helemaal geen zin heb om de juiste stand te vinden voor de mooiste foto’s. Na wat foto’s gaan we met de hele groep achter een grote rots uit de wind zitten. Lekker tegen elkaar aan om warm te blijven, terwijl we genieten van de zonsopkomst. Na een halfuurtje gaan we weer naar beneden, wat er heel komisch uitziet. Vanwege het zand is het namelijk bijna niet te doen om normaal naar beneden te lopen, aangezien dat veel zwaarder is voor je knieën. Het wordt aangeraden om naar beneden te rennen en je voeten telkens in het zand te laten zakken. Ik heb nog nooit in mijn leven geskied, maar ik denk dat dit aardig in de buurt komt, heerlijk gevoel! Weer terug bij het basecamp eten we havermout als ontbijt en lopen vervolgens binnen drie uur weer terug naar de voet van de vulkaan. We nemen nog even de nodige foto’s en nemen dan afscheid van elkaar.

Bij terugkomst in ons hostel, liggen we de rest van de dag op bed om bij te komen en na te genieten. Deze tocht is zonder twijfel het zwaarst wat Walt en ik ooit hebben gedaan, maar het was het zó waard. We waren het er met de hele groep over eens dat dit vast te vergelijken moet zijn met een bevalling. Het is ontiegelijk zwaar en je vraagt jezelf constant af hoe je het ooit gaat redden, maar achteraf vergeet je alle pijn en is het alles dubbel en dwars waard geweest. Ik ben benieuwd of ik hier ooit nog op terug ga komen, haha!        

Panajachel

Op zondag zijn we na de nodige koffietjes en taartjes weer helemaal opgeladen en reizen we door naar onze volgende bestemming: Lake Atitlán. Rondom dit meer heb je meerdere dorpjes waar je kunt verblijven. We slapen eerst een nachtje in Panajachel voor we naar San Pedro gaan, de plek waar we Spaanse les willen nemen. We gebruiken Panajachel meer als tussenstop, dus we zien niet veel van het dorp.

​

San Pedro La Laguna

De volgende ochtend pakken we de boot naar San Pedro, zo’n 20 minuten varen. Daar aangekomen gaan we meteen op zoek naar een school waar we Spaanse les kunnen krijgen. We hadden al wat research gedaan en van andere reizigers tips gekregen, dus we weten welke school onze voorkeur heeft: La Escuela Cooperativa. De zomervakantie is inmiddels afgelopen, waardoor het merkbaar een stuk rustiger is. De school heeft plek zat en we kunnen gelijk die middag beginnen. We willen twee weken les nemen, wat inhoudt dat we vijf keer per week vier uur les krijgen (20 uur per week voor de rekenwonders onder ons 😉). Ook slapen we voor een keer niet in een hostel, maar bij een gastgezin. Drie keer per dag wordt er voor ons gekookt (behalve op zondag) en kunnen wij ons Spaans oefenen met het gezin. Een spannende nieuwe ervaring dus! Weer terug in de schoolbanken en slapen bij een lokaal gezin, Walt en ik hebben er zin in!

We gaan snel even ergens lunchen voor we om 14.00 beginnen met onze les. We hebben een hele leuke leraar, genaamd Nicolas. Komende twee weken zullen we elke dag privéles krijgen van hem. De lessen vinden plaats in een prachtige tuin die vol met bloemen en planten staat. Op onze eerste dag beginnen we met wat simpele dingen, maar aan het eind van de les kunnen we al een klein gesprekje hebben over alledaagse zaken (naam, leeftijd, beroep, familie, hobby’s etc…). Na de les krijgen we huiswerk mee en staat onze tijdelijke papá José ons al op te wachten. Samen met hem lopen we naar de plek die wij komende weken ‘thuis’ zullen noemen. Daar ontmoeten we mamá Maria en zoon Felix. We worden met open armen ontvangen en onze kamer ziet er prima uit (zie video's). Tijdens het avondeten kunnen we gelijk onze nieuw geleerde zinnetjes uitproberen, wat erg goed gaat! Het is een hele lieve familie en mamá Maria kan fantastisch koken. Elke dag zorgt zij ervoor dat wij een heerlijke maaltijd voorgeschoteld krijgen. Onze dagindeling ziet er doordeweeks als volgt uit: 08.00 - ontbijt, 10.00 - huiswerk maken, 12.30 - lunch, 14.00 t/m 18.00 - les, 19.00 – avondeten en daarna lekker ontspannen.  

​

Elke dag leren we onwijs veel nieuwe dingen, maar wordt er ook gezamenlijk gelachen om de foutjes die we af en toe maken. Het is wel gek om weer een echt ritme te hebben, maar eigenlijk ook wel fijn. We hoeven even niet uit een tas te leven of van plek naar plek te reizen, maar bovenal hoeven we ons geen zorgen te maken over wat en waar we vandaag gaan eten (first world problems, haha…). Het is telkens weer een verrassing wat er voor ons klaar staat en elke dag eten we weer iets anders. Als ontbijt eten we bijvoorbeeld wafels, pannenkoeken, avocado toast of muesli met yoghurt. De lunch is hier de meest uitgebreide maaltijd van de dag en bestaat vaak uit soep, aardappels, rijst, groente, vlees, salade en uiteraard tortilla’s. ’s Avonds eten we wat simpeler, bijvoorbeeld rijst met bonen en vlees. En niet te vergeten: tortilla’s. Bij elke maaltijd worden er tortilla’s op tafel gezet. Zelfs als we bijvoorbeeld pasta eten.      

De Spaanse lessen zijn erg leerzaam, we steken er heel veel van op. Het is gek om weer huiswerk te moeten maken, maar zeker geen straf. Vanaf het terras bij ons huis heb je namelijk een mooi uitzicht over het meer (zie video's). Ook het praten met ons gastgezin gaat goed, al kost het ons de tweede week iets meer moeite. We zijn de tweede week een beetje uitgepraat en Walt en ik moeten ons best doen om het gesprek op gang te houden. Gelukkig kunnen we met genoeg anderen ook oefenen. Zo biedt onze school bijvoorbeeld een keer per week gratis salsalessen aan, iets waar we natuurlijk geen nee tegen kunnen zeggen. Het dansen is erg leuk, al heb ik aan het begin van onze eerste les continu de slappe lach om Walt z’n fantastische danspasjes. Het ziet er meer uit alsof hij bezig is met een warming-up voor de voetbal, dan alsof hij aan het dansen is haha. Maar zodra we in paren moeten gaan dansen, gaat het al gelijk een stuk beter. Maar om het salsadansen echt goed onder de knie te krijgen, hebben we wel meer dan twee lessen nodig.

In het weekend hebben we genoeg tijd om wat uitstapjes te maken. We verkennen uiteraard San Pedro zelf wat beter, maar bezoeken ook het kleine San Marcos, een hippiedorpje dat ook aan Lake Atitlán ligt. Leuk om even doorheen te lopen en je hebt er een mooi uitzicht op San Pedro, het dorp waar wij verblijven. Ook bezoeken we het uitzichtpunt ‘La Nariz del Indio’ met zonsopkomst. Deze berg heeft de vorm van een neus, niet zo gek als je weet dat nariz het Spaanse woord is voor neus. Vanuit onze slaapkamer kunnen wij deze berg in de vorm van een neus trouwens al zien liggen. Tot slot bezoeken we de Chichicastenango markt, de grootste traditionele markt van Midden-Amerika. Een hele kleurrijke en inderdaad enorme markt, maar zoals altijd is er weinig diversiteit qua producten. Haast elk kraampje verkoopt dezelfde dingen: kleedjes, tasjes, armbandjes enzovoort. Ze zijn behoorlijk ingespeeld op toeristen als je het ons vraagt. Ik koop een portemonneetje, maar na een paar uur houden we het weer voor gezien. Verder besteden we onze vrije tijd door te genieten van het uitzicht over het meer.     

​​

Een deel van ons schoolgeld wordt trouwens gebruikt om arme gezinnen te helpen. Samen met onze leraar gaan we een middagje op pad om te zien waar ons geld precies terecht komt. We nemen twee tassen vol met eten en andere levensbehoeften mee. Denk aan eieren, rijst, bonen, olie en zeep. Bij het eerste gezin ontmoeten we een oude man die in het leger werkte, maar ontslagen is toen hij blind werd. We maken een praatje met hem en hij vertelt ons meer over zijn situatie. Je moet je voorstellen dat de mensen in deze dorpjes behoorlijk terug in de tijd leven en dat het voor de oudere generatie niet gebruikelijk is dat de vrouw werkt. Bij het tweede gezin ontmoeten we een weduwe van in de 90. Ze woont in een heel klein huisje samen met vier andere gezinnen. Echt ongelofelijk hoe zoveel mensen in zo’n klein huis kunnen leven. Ze spreekt geen Spaans, enkel Tz’utujil, een Maya taal die door zo’n 60.000 mensen gesproken wordt. Onze leraar kan de vrouw gelukkig vertalen en vertelt hoe dankbaar ze is. Beide bezoekjes laten een diepe indruk op ons achter.    

Na twee weken is het weer tijd om verder te gaan. We krijgen onze diploma’s en nemen afscheid van onze leraar en ons gastgezin. Het was heerlijk om even twee weken op een plek te blijven, maar we hebben ook weer veel zin gekregen om verder te reizen. Uiteraard kunnen we na twee weken niet ineens vloeiend Spaans spreken, maar geholpen heeft het zeker. We kunnen de mensen beter verstaan en begrijpen de grammatica beter. Dat gaat zeker nog van pas komen tijdens de rest van de reis!

​

Quetzaltenango

Quetzaltenango, ook wel bekend als Xela, is de op een na grootste stad in Guatemala. In deze stad zien we vrijwel geen toeristen. Dat komt doordat veel mensen deze plek overslaan en doordat de zomervakantie is afgelopen. Het weer zit alleen niet bepaald mee. Vanwege de regen besluiten we hier maar twee dagen te blijven. Op onze eerste dag verkennen we de stad en zien we een aantal mooie gebouwen. Op de tweede dag bezoeken een begraafplaats, jawel je leest het goed. Misschien een beetje vreemd, maar begraafplaatsen verschillen onwijs per land, best interessant om te zien. Ook deze is weer anders dan alle anderen die we gezien hebben tijdens deze reis. In plaats van naast elkaar, liggen veel graven bovenop elkaar en hebben ze vrolijke kleurtjes. De rest van de middag brengen we binnen door in ons hostel, waar ze een pingpongtafel hebben. Jammer dat Walt niet tegen zijn verlies kan… 😉

Guatemala City

Onze laatste stop is Guatemala City, een stad die niet bepaald een goed imago heeft qua veiligheid. Op de weg hier naartoe doet de bus er een paar uur langer over vanwege road blocks. Mensen hebben de wegen geblokkeerd en zijn aan het demonstreren. Gelukkig is er in de stad zelf niks van te merken. Wel staat voor elk(e) goedlopend(e) winkel of restaurant een beveiliger met een enorme shotgun. Het geeft toch niet helemaal een gevoel van veiligheid dat dat nodig is. Verder is Guatemala City geen hele bijzondere stad. Er zijn wat mooie gebouwen te vinden, maar daar blijft het dan ook bij. Gelukkig heeft ook dit hotel een pingpongtafel, dus wij vermaken ons wel.

Voor we het weten zit onze tijd in Guatemala er alweer op. We zijn hier ruim vijf weken geweest en hebben het onwijs naar ons zin gehad. We hebben onszelf zowel fysiek als mentaal uitgedaagd en kunnen niet anders zeggen dan dat Guatemala een prachtig en divers land is. Zeker een aanrader!