Mooie natuur in Guatemala

(Geschreven door Aine)

Flores

We verlaten het mooie Belize voor Guatemala, een land waarvan ik vrij hoge verwachtingen heb. Dat komt namelijk doordat bijna alle reizigers (die wij ontmoet hebben) laaiend enthousiast zijn over dit land. Laten we hopen dat ze gelijk hebben en Guatemala ons niet telleurstelt..! Zodra we de grens oversteken ben ik even compleet in de war. “Zijn we nou in Guatemala of ergens in Zuidoost Azië beland?” We zien mensen rondlopen die zo Cambodjaans hadden kunnen zijn, er staan Aziatisch aandoende street food stalletjes en er rijden overal tuk-tuks rond. Maar nee, we krijgen toch echt “Bienvenidos a Guatemala” te horen.

Vanaf de grens nemen we een colectivo naar Flores, een klein eilandje dat in het Péten Itzá meer ligt. Geen tropisch eiland met mooie stranden dus, maar Flores heeft wel hele schattige pittoreske straatjes met gekleurde huizen. We slapen niet op Flores zelf, maar op het vasteland in het dorpje San Miguel. Vanaf Flores is het 5 minuten varen. Het dorp is behoorlijk uitgestorven, maar daar krijg je wel een prachtig uitzicht voor terug (zie video's). Voor onze kamer hangt een hangmat, waar Walt maar al te graag een boekje in ligt te lezen. Er zijn welgeteld twee restaurants te vinden, maar die zijn behoorlijk overpriced en de kwaliteit van het eten is er niet geweldig. In Flores slaan we daarom genoeg eten in voor overdag en ’s avonds eten we telkens een enorme burrito. Die kopen we gewoon bij iemand thuis trouwens, haha. We vinden het hier onwijs fijn en blijven uiteindelijk een paar dagen langer dan gepland. Iets wat bij veel mensen gebeurt, vanwege de fijne sfeer die er hangt. Maar de nummer één reden dat mensen naar Flores komen, blijft toch echt Tikal. Tikal was ooit een van de grootste Mayasteden ter wereld en mag absoluut niet ontbreken op je route door Guatemala.  

We willen zo vroeg mogelijk in Tikal zijn om de hitte en de grote mensenmassa’s voor te zijn. Het park opent om 06.00, wat inhoudt dat wij de bus van 04.00 moeten nemen. Lekker vroeg… Maar het is het waard! Terwijl we rondlopen, horen en zien we de jungle ontwaken. Vooral het geluid van de brulapen is ontzettend indrukwekkend, wat een geluid komt daaruit zeg! Verder zien we tientallen toekans, pauwkalkoenen, slingerapen, agouti’s en een neusbeertje. Jullie weten inmiddels vast dat Onnie Vonk mijn nieuwe bijnaam is (thanks Walt…) en dat ik hier dus helemaal in mijn element ben. Ik vergeet haast dat de ruïnes zelf ook heel indrukwekkend zijn. Het complex is enorm en je kunt op verschillende punten omhoog klimmen om een fantastisch uitzicht over de jungle te hebben. Om even een idee te geven van hoe groot Tikal is; als we om 12.30 weggaan, hebben we nog niet alles gezien. Zeker een van mijn favoriete ruïnes!

Cobán

Onze volgende bestemming is Cobán. Deze stad staat bij weinig toeristen op de route, dus we zien bijna geen andere buitenlanders. Als we ’s middags aankomen, regent het keihard. Gewapend met regenjassen en een paraplu weten we gelukkig redelijk droog bij het hostel aan te komen. Alleen onze schoenen zijn kletsnat aangezien de wegen binnen een paar minuten veranderen in kleine riviertjes. Zodra het weer droog is, lopen we een rondje door de stad. Het is niet de mooiste stad ooit, maar het is leuk om te zien hoe alle inheemse volkeren zich kleden. Vooral de dames lopen er vaak mooi bij met kanten shirtjes en kleurrijke rokken. Ook dragen ze letterlijk alles op het hoofd hier. Ik vind het maar knap en vraag me af hoe ze hun balans bewaren. Na ons rondje door de stad eten we een lokale lekkernij: een soort tortilla’s met rund en coleslaw. Het eten hier is best lekker, maar kan wat ons betreft niet tippen aan de Mexicaanse keuken.

De volgende dag nemen we een chicken bus naar Laguna Lachuá. De wegen zijn hier slecht en bestaan voornamelijk uit kronkelende bergweggetjes, waardoor het openbaar vervoer erg tijdrovend is. Drie uur later worden we ergens langs de weg afgezet, aan de rand van het National Park. Vanaf daar is het nog zo’n 4 km lopen naar het meer. Dit park ligt letterlijk in the middle of nowhere en er is niemand te bekennen. Des te groter is onze verbazing als we op een boordje bij de ingang zien staan dat het Koninkrijk der Nederlanden sponsor is van het park. Weer een bevestiging dat we zelfs hier niet onder ons kleine kikkerlandje vandaan kunnen komen. We lopen door de jungle en zien ontelbaar veel gekko’s en leguanen. Aangekomen bij het meer zijn we allebei blij verrast. Het water is heel helder en er is bijna niemand. We nemen een verfrissende duik en genieten van de prachtige omgeving. Je mag hier trouwens links van de steiger niet zwemmen vanwege de krokodillen die hier leven. Rechts van de steiger mag je wel gewoon zwemmen. Ik ben benieuwd of de krokodillen zelf ook van deze zogenaamde grens afweten, haha.  

Lanquín

Per chicken bus reizen we van Cobán naar Lanquín. Een paar kilometer voor we in Lanquín aankomen, moeten we plotseling stoppen: wegwerkzaamheden, aan de enige (berg)weg naar Lanquín toe wel te verstaan. Er zit niks anders op dan wachten. Alle mannen hebben zich inmiddels rondom de werkzaamheden verzamelt en staan lekker toe te kijken. Nog iets wat me doet denken aan Azië, haha.

Anderhalf uur later komen we eindelijk aan bij ons hostel. Het hostel bevindt zich afgelegen op een heuvel, waardoor je een mooi uitzicht hebt over de omgeving. De kamers zijn prima, maar wel behoorlijk open. Zo hebben we geen deur en dienen de ramen meer voor de sier. Alles kan dus zo naar binnen vliegen of kruipen. Moet je net Walt en mij hebben. Walt vindt muggen verschrikkelijk en ik ben doodsbang voor kakkerlakken. Qua muggen valt het mee, maar helaas zitten er wel overal kakkerlakken. Tijdens het avondeten zitten we gezellig met twee Nederlandse jongens te kletsen als ik wat over mijn been voel lopen. En jawel hoor, een kakkerlak… ’s Avonds stoppen Walt en ik de klamboe goed onder het matras zodat er niks binnen kan komen. Gelukkig zijn we allebei moe van de lange reisdag en slapen we uiteindelijk prima.    

De volgende dag staat er een tour naar het natuurgebied Semuc Champey op de planning. Met wat andere mensen van ons hostel worden we staand in een pickup truck naar Semuc gebracht, niet heel comfortabel. Het eerste onderdeel van de tour is een grot. We dachten dat we even de binnenkant van een grot zouden bekijken, maar dat blijkt niet het geval te zijn. We krijgen allemaal een kaars en strepen op ons gezicht en gaan dan naar binnen om er pas een uur later uit te komen. Binnenin de grot moeten we vooral veel klimmen en klauteren. Daarnaast moeten we op sommige stukken door nauwe doorgangen zwemmen. Op het eind moet je je zelfs met behulp van de gids door een zwart gat laten zaken, niet wetende waar je uitkomt. Nee, dit is geen tour voor mensen met claustrofobie. Op zo’n sportieve tocht door de grot hadden we totaal niet gerekend, maar we genieten er wel onwijs van en we krijgen meerdere keren de slappe lach. Na de grot lopen we langs de prachtig blauwgekleurde rivier, waar we even mogen zwemmen (zie video's). Ook bezoeken we een mooie waterval. Hierna hebben we even tijd om te lunchen voor we omhoog gaan wandelen. Zodra er wolken aankomen beginnen we gauw aan de klim omhoog. Gelukkig blijft het droog en zijn we binnen 20 minuten boven. Vanaf het uitzichtpunt heb je echt een geweldig uitzicht over de blauwkleurige poelen beneden. Wat kan de natuur toch mooi zijn! We eindigen de dag door naar beneden te lopen en te zwemmen in de poelen. Het water is lekker koud en je kunt van de ene naar de andere poel zwemmen/springen. Onder de poelen stroomt trouwens een ondergrondse rivier door, heel gek om te zien.

Moe maar voldaan keren we weer terug naar het hostel. We springen het zwembad in en bekijken de zonsondergang. Ook lopen we naar de rivier toe waar je een hele stroom aan vleermuizen voorbij ziet vliegen. ’s Avonds zitten we weer gezellig te kletsen en te eten met wat andere reizigers. Ik bestel twee grote blikken bier in de hoop vanavond weer makkelijk in slaap te vallen. Of het door het bier komt weet ik niet, maar ik val als een blok in slaap. Walt en ik liggen heerlijk te slapen als ik om 04.00 wakker word. Walt zit maar te krabben aan zijn hoofd en ook ik heb het gevoel dat er iets op me zit, maar telkens als ik met mijn mobiel schijn zie ik niks. Het zit waarschijnlijk weer eens in mijn hoofd denk ik bij mezelf en dus probeer ik maar weer verder te slapen. Maar dan voel ik weer wat op mijn been en als ik met mijn mobiel schijn zie ik een ENORME kakkerlak zitten. Mijn ergste nachtmerrie… Gillend maak ik Walt (en de rest van het hostel) wakker. De klamboe zit nog helemaal om het bed heen, dus het kost ons moeite om uit bed te komen. Schreeuwend zeg ik tegen Walt dat hij het licht aan moet doen. Dat gaat alleen niet, want van 24.00 tot 06.00 is er geen elektriciteit. Fijn. Ik vertik het om weer naar bed te gaan en Walt heeft inmiddels ook overal jeuk. Dan maar bij het zwembad zitten en wachten tot de zon opkomt. Gelukkig maakt de zon heel veel goed, echt een prachtige zonsopkomst. Een paar uur later zitten we aan het ontbijt en hoor ik een grote groep van 15 Nederlandse meiden zich hardop afvragen wie vannacht de ‘gillerd’ was, haha. Uiteraard doe ik even mijn verhaal en geven ze me groot gelijk. De natuur hier is echt geweldig, maar ik ben blij dat ik weer weg mag. Op naar Rio Dulce en hopelijk een kakkerlakvrij verblijf.  

  ​

Rio Dulce

Aangekomen in Rio Dulce heb je twee opties qua overnachtingen. Optie 1: Aan de rivier, alleen bereikbaar per boot vanaf het centrum. Optie 2: In het centrum zelf. De eerste optie is het populairst omdat je dan middenin de natuur verblijft aan de mooie rivier. We hebben nog geen verblijf, maar vinden al snel een mannetje die wel een leuk hostel weet. Hij belt de eigenaar en na een kwartiertje wachten worden we met de boot opgehaald. Het hostel ziet er schattig uit en je bent hier echt één met de natuur, alleen laat dat nou net zijn wat ik niet wil. Voor de meeste reizigers is dit het paradijs, maar ik zie alleen alle openingen waar beesten naar binnen kunnen komen, haha. Dan maar weer terug naar het centrum, want hier doe ik waarschijnlijk geen oog dicht. En gelukkig vinden we daar een hele mooie kamer mét deur en ramen, die ook nog eens twee keer zo goedkoop is als de kamer aan de rivier. Ja, wat dat betreft heb ik wel nieuwe dingen over mezelf geleerd tijdens het reizen. Viezigheid, een koude douche en een gat in de grond als wc vind ik allemaal geen probleem. Maar een kamer die helemaal of gedeeltelijk open is, waardoor alles zo naar binnen loopt, vind ik echt drie keer niks. Alleen gekko’s zijn welkom in onze kamer, want die eten insecten haha. 

De volgende dag pakken we de boot naar Livingston, een klein dorpje een uur verderop de rivier. Onderweg stoppen we nog bij een heetwaterbron en zien we veel vogels en waterlelies. In Livingston hangt, net als in Belize, een ander sfeertje dan in de rest van Midden-Amerika. Het heeft wat Caribisch en ook hier wonen veel Garifuna’s. Toch is het sfeertje hier niet zo fijn als in Belize. Livingston is erg klein en we hebben het er al snel gezien. De boottocht is gelukkig wel heel mooi en zo krijgen we toch wat mee van de natuur, zonder dat we aan de rivier hoeven te slapen.

De volgende dag pakken we de bus naar Finca el Paraiso, een plek waar je een mooie waterval kunt zien. En niet zomaar een waterval, het water is namelijk onwijs warm. Het kleine poeltje bestaat uit koud water, maar het water dat naar beneden valt is warm. Heel gek om mee te maken, maar wel erg lekker. Als je met je rug tegen de warme rotsen staat, stroomt het hete water heerlijk langs je lichaam. Jammer dat we geen zeep hebben meegenomen, want dan hadden we eindelijk weer eens een lekkere warme douche kunnen nemen. 😉           

Tot zover stelt Guatemala zeker niet teleur, allesbehalve zelfs. Wat een prachtig land! Stiekem zijn we ook op dit land alweer een beetje verliefd geworden. In de volgende blog zijn we een stuk actiever en beklimmen we onder andere twee vulkanen. Wordt vervolgd…