Schitterende natuur in Sri Lanka

(Geschreven door Aine)

Eindelijk hebben we weer tijd en zin gevonden om de volgende blog voor Sri Lanka te schrijven. Inmiddels zijn we alweer in Thailand, dus de blog loopt helaas een stukje achter. Maar niet getreurd, de blogs blijven komen! 😉

Trincomalee

Vanuit Jaffna pakken we de bus naar Trincomalee, een stad in het noordoosten van Sri Lanka die vooral bekend is door alle strandjes in de omgeving. De bus zit bomvol, maar zodra wij instappen worden er gelijk twee stoelen voor ons geregeld. Gelukkig maar, want zes uur staan in zo’n hete bus zien we niet echt zitten. Aangekomen in Trincomalee gaan we op zoek naar een slaapplek, aangezien we nog niks geboekt hebben. We komen terecht bij een hostel, waar we twee bedden op een slaapzaal nemen. Er staan zes bedden in de slaapzaal, maar wij zijn de enige gasten. Lekker ruim zal je denken, maar uiteindelijk slapen we met z’n tweeën in een eenpersoonsbedje omdat ik bang ben voor de kakkerlakken hier. Gelukkig vindt Walt het heel gezellig om samen met mij in een minuscuul bedje te slapen, terwijl het zo’n 30 graden is...

Na afgelopen nacht zijn we allebei wel toe aan wat rust en besluiten we naar een strandje te gaan. Na een uur wordt het wel erg warm op het strand en biedt de zee niet meer voldoende verkoeling. We hebben allebei wel zin om een duik in een zwembad te nemen, maar helaas heeft ons hostel geen zwembad. Een chique hotel naast het strand heeft echter wel een zwembad… dus gaan we als echte backpackers “hotel crashen”. Een heerlijk dagje aan het zwembad hangen!  

De volgende ochtend gaan we naar Pigeon Island om te snorkelen. We leren daar Amaya kennen, een Spaanse vrouw uit Bilbao. Samen met haar gaan we het water in om hopelijk wat mooi vissen te spotten. Maar het snorkelen gaat alles behalve goed bij mij. Ik krijg telkens heel veel water binnen, waardoor ik om de paar seconden mijn hoofd boven water moet houden. Behoorlijk irritant… Ik snap niet wat ik fout doe, aangezien ik al meerdere keren gesnorkeld heb en het altijd goed ging. Uiteindelijk komen we erachter dat er een gaatje in mijn snorkel zit en krijg ik gelukkig een nieuwe. Zo is het toch nog een leuke dag en zien we veel mooie vissen, zeesterren en een zeeslang (zie video’s).

De dag erna brengen we door in Trincomalee zelf. We lopen lekker rond door de stad en zien overal wilde herten lopen, best een gek gezicht zo midden in de stad. Verder bezoeken we een mooie tempel, Fort Frederik en drinken we een aantal drankjes, terwijl we genieten van de ondergaande zon.  

Polonnaruwa/Dambulla

Vanuit Trincomalee reizen we verder naar Polonnaruwa. Daar overnachten we bij een hele lieve man. We mogen hem zelfs wakker maken als ’s nachts de stroom uitvalt. Uiteraard gebeurt dit ook en moet Walt de arme man om 03.30 wakker maken. Hij zorgt ervoor dat we weer elektriciteit hebben, zodat de ventilator het weer doet en wij ons bed niet uitdrijven. De volgende ochtend lenen we twee fietsen om Polonnaruwa te verkennen. Polonnaruwa is, net als Anuradhapura, een oude koningsstad waar veel tempels, ruïnes en varanen te vinden zijn (zie video’s). We fietsen in totaal zo’n vijf uur rond door de stad. Mooie fietstocht, maar wel onwijs heet. Gelukkig mogen we nog even douchen voordat we weer naar de volgende stad vertrekken: Dambulla.

Vanuit Polonnaruwa nemen we de bus naar Dambulla. Zoals gewoonlijk is het behoorlijk warm in de bus en zitten we lekker opgepropt tegen elkaar aan (Sri Lankanen kennen het woord “personal space” niet, hebben wij inmiddels wel door). We zitten alvast plannen te maken voor Dambulla, als de vrouw naast ons opeens begint te schreeuwen en duidelijk probeert te maken dat we naar buiten moeten kijken. We volgen haar instructies op en snappen al gauw wat ze bedoelt…. er staat een wilde olifant op de weg! Opeens vinden we het toch niet meer zo heel erg om in een stampvolle/benauwde bus te zitten. We komen dan ook met een voldaan gevoel aan in Dambulla, want de eerste olifant is gespot!

Dambulla, een klein plaatsje in het midden van Sri Lanka, is vooral bekend vanwege de gouden tempel en de grottempel. Beide bezoeken we en zijn inderdaad erg mooi. Maar de voornaamste reden om naar Dambulla te gaan, is het ernaast gelegen dorpje Sigirya. In Sigirya vind je namelijk de bekende Sigirya rots, ook wel de Leeuwenrots genoemd, welke je kunt beklimmen. Het beklimmen van deze rots is echter wel behoorlijk duur en toeristisch. Wij kiezen er daarom voor om de rots ernaast, de Pidurangala rots, te beklimmen. Het beklimmen van deze rots is een stuk goedkoper en schijnt vele malen rustiger te zijn. Bovendien heb je vanaf de Pidurangala rots een mooi uitzicht op de Sigirya rots. We gaan vroeg naar bed, omdat we graag de volgende dag al met zonsopkomst boven willen zijn.

Om 03.30 worden we gewekt door de wekker. We maken ons snel klaar en gaan dan op pad. Met onze gehuurde scooter rijden we in het pikdonker van Dambulla naar Sigiriya. Best eng, aangezien we de dag ervoor al meerdere keren gewaarschuwd zijn voor alle wilde beesten die we ’s nachts tegen kunnen komen op de weg. Onderweg zien we dan ook veel waarschuwingsborden. Tijdens het laatste stukje van de rit moeten we over een klein zandweggetje rijden waar veel olifanten schijnen te zitten. We zien verse olifantenpoep liggen en horen een olifant trompetteren. Gelukkig komen we veilig bij de rots aan, zonder een olifant tegen het lijf te lopen.

De klim kan beginnen! Met alleen een zaklampje beginnen we aan de wandeling omhoog. Het overgrote deel van de weg omhoog is prima te doen. Alleen het laatste stukje is wat lastiger en moeten we daadwerkelijk van rots naar rots klauteren. Maar het klimmen is het zeker waard. Zodra we de top bereiken, hebben we een onwijs mooi uitzicht en genieten we van de zonsopkomst. En dat uitzicht hoeven we maar met een paar anderen te delen, wat het nog specialer maakt!

Als we weer terug bij de guest house zijn, doen we eerst even een middagdutje voordat we weer verder reizen. We zijn eigenlijk van plan om de bus naar Kandy, onze volgende bestemming, te pakken. Maar we hebben weer geluk, want toevallig gaan drie vrienden van de guest house eigenaar ook naar Kandy en mogen wij meerijden. Het is een gezellige rit, waarin we ook nog bij een klein dorpje stoppen om met z’n allen te lunchen.  

Kandy

Aangekomen in Kandy, worden we hartelijk ontvangen door de familie waar we blijven overnachten. Het is inmiddels al negen uur ‘s avonds, dus we hebben behoorlijk trek. We vragen of ze nog tips hebben voor een eettentje waar we goedkoop kunnen eten. Daarop vertelt de vader ons dat eigenlijk alle betaalbare eetgelegenheden in de buurt erg slecht en onhygiënisch zijn. Omdat ze al meerdere keren gasten hebben gehad die ziek zijn geworden door toch ergens in de buurt te gaan eten, kunnen ze ons alleen maar de burgerhut of de pizzahut aanraden. Daar hebben wij alleen niet zo heel veel zin in… Maar gelukkig stellen ze voor om met zijn allen met de auto naar het centrum van de stad te gaan, waar wel goed eten te vinden is. Samen met vader, moeder en hun twee zoons rijden we naar het centrum. We hebben een hele leuke avond en voelen ons echt “part of the family”.

De volgende dag bezoeken we de tempel van de tand, de heiligste plek van het land volgens boeddhisten. Ook wandelen we naar een grote zittende boeddha bovenop een berg. 

’s Avonds geeft de vader ons nog een kleine rondleiding door Kandy met zijn auto. Eerst gaan we naar een ‘Kandyan dance show’, een dansvoorstelling met allemaal traditionele Sri Lankaanse dansen. Daarna laat hij ons een mooi uitzichtpunt zien, waar honderden grote vleermuizen boven ons langs vliegen (zie video’s). Als laatste brengt hij ons naar een marktje. Daar zien we veel mannen ergens op kauwen, waardoor hun gebit helemaal rood kleurt. De vader vertelt ons dat het een oude traditie is om op de zogeheten ‘betel leaves’ te kauwen. Voor we überhaupt antwoord kunnen geven op zijn verhaal over de betel leaves, koopt hij voor ons allebei een pakketje om het zelf eens te proberen. De pakketjes bestaan uit opgerolde bladeren met daarin stukjes noot, stukjes gedroogde tabaksbladeren en een krijtachtig smeerseltje.

Hij vertelt dat we een paar minuten op het pakketje moeten kauwen om het vervolgens weer uit te spugen. Walt en ik zijn wel benieuwd wat er nou zou bijzonder is aan deze pakketjes, dus stoppen we allebei een pakketje in onze mond. Het smaakt heel vies en we snappen niet waarom mensen hier voor de lol op zouden kauwen. Maar na een paar minuten beginnen we ons een beetje gek te voelen. We hebben allebei een verdoofde mond en het voelt net alsof we een paar drankjes te veel op hebben. Lachend vertelt de vader maar al te graag aan iedereen op de markt dat wij voor het eerst op betel leaves aan het kauwen zijn. Iedereen vind het hilarisch. Wij zelf ook, vooral door het aangeschoten gevoel wat we hebben. Uiteindelijk mogen we het vieze pakketje weer midden op de markt uitspugen op de grond (zoals iedereen dat hier doet). Lachend staan we nog even bij te komen van deze gekke en onverwachte ervaring. Vooral omdat de vader van tevoren niks verteld had over wat het kauwen met je doet. Wij dachten dat het gewoon een soort snack was. Maar nu weten we wel beter! Veel mensen, vooral mannen, kauwen hier blijkbaar op betel leaves om een kick te krijgen. Het helpt ze wakker te blijven tijdens een zware werkdag of lange autorit. Dat het helpt om je wakker te houden, dat kan ik nu wel begrijpen. Maar ik betwijfel of het verstandig zou zijn wanneer ik het tijdens het auto rijden zou gebruiken, haha...    

Op onze laatste dag in Kandy bezoeken we de botanische tuinen. De tuinen zijn onwijs groot en erg mooi. Bovendien zijn er ook veel mooie dieren te vinden. Zo zien we allerlei gekleurde vogeltjes rondvliegen, heel veel vleerhonden in de bomen hangen, een schorpioen en zelfs een slang die een vogel probeert te pakken. Goede afsluiter van ons verblijf in Kandy!      

(Geschreven door Walter)

Nuwara Eliya

Vanuit Kandy willen we graag de trein naar Nuwara Eliya pakken, één van dé trekpleisters van het land met adembenemende vergezichten en pittoreske bergdorpjes. Aangezien dit een bekende toeristische attractie is, is deze route ook onwijs druk. De guest house eigenaar adviseert ons daarom om eerst de bus te nemen naar Nuwara Eliya. Daarvandaan is het rustiger om op te stappen en het échte mooie gedeelte van de treinreis begint daar eigenlijk pas. Enfin, zo gedaan.
De busrit is lang en bochtig, zo bochtig dat Aine zich een beetje misselijk begint te voelen. Hoe dichter wij bij Nuwara Eliya komen, hoe gekker het wordt. Ook wat betreft de mensen die instappen, aangezien er telkens mensen met dikke truien, jassen, lange broeken en zelfs mutsen en oorwarmers(!) instappen. In het begin hebben wij hier nog de grootste lol om, maar als snel merken wij dat het hoogteverschil hier net iets meer voelbaar is dan we verwacht hadden. Eenmaal aangekomen in Nuwara Eliya, gaan we snel naar een restaurantje en doen we wat warmere kleding aan, want we staan allebei zowat te klappertanden. Na wat gegeten te hebben, pakken we een tuk tuk naar onze guest house. De guest house zelf doet ons beide denken aan Ierland. Zowel door de temperatuur als door de inrichting. De kamer zelf is degelijk maar oud en dat is vooral te merken door de wind die door de kozijnen heen blaast. Aine slaapt zelfs met een shirt, een dikke trui, twee vesten, een lange broek en twee paar sokken aan. En dan ook nog eens een wollen deken over haar heen en alsnog heeft ze het koud!

De volgende ochtend worden we wakker en loop ik gauw naar buiten om het uitzicht te checken. We zitten hoog op een berg en het uitzicht over het meer en de stad schijnt prachtig te zijn. Helaas zie ik niet meer dan vier meter voor mij uit, aangezien de mist zo dik is. Hierdoor besluiten wij om nog even wat langer te relaxen en later in de ochtend pas weg te gaan.

Nuwara Eliya staat bekend als ‘’little England’’ en dat merken wij direct als we door de omgeving lopen. Overal zien we koloniale gebouwen in Engelse stijl. Dit komt doordat de Engelsen het hier, voornamelijk door de lagere temperatuur, een aangename plek vonden om te verblijven. De bekendste bezienswaardigheden in de omgeving zijn echter de theeplantages. De Ceylon Tea wordt hier geplukt en verwerkt in grote machines en wij besluiten om een plantage te bezoeken. Als we op het erf van de plantage komen, krijgen we eerst een rondleiding door de fabriek. We leren hoe de thee geplukt, verwerkt en verkocht wordt.

Ook mogen we door de theeplantages lopen en dat vinden we eigenlijk het leukste van allemaal (zie video’s). De enorme vergezichten en vriendelijke mensen die we onderweg tegenkomen maken onze dag. Bovendien zijn we helemaal alleen, geen toerist te bekennen. Wel wilt elke theeplukster graag dat we een foto van ze maken, in de hoop hier wat geld voor te ontvangen. Maar hoe verder we lopen, hoe minder we door ze worden benaderd. In totaal lopen we wel vier uur door verlaten bergdorpjes, midden tussen de theeplantages. Onderweg zien we nog een slang en zit er een bloedzuiger op Aine haar been, ondanks dat ze een lange broek aan heeft. Het is een onwijs mooie wandeling en we komen op plekken waar ze nooit blanken zien. Alle inwoners kijken dan ook hun ogen uit, wanneer die twee lange Nederlanders hun dorp binnenkomen. Dus zoals wel vaker zijn we weer een grote attractie en wordt er volop naar ons gezwaaid, geroepen en gelachen.

Na de theeplantages lopen we nog wat rond door de stad zelf. Overal zien we wilde paarden rondlopen en westerse gebouwen staan. We hebben in deze stad dan ook echt niet het gevoel alsof we in Sri Lanka zijn. Als afsluiter van de dag kijken we nog even bij een cricketwedstrijd, een populaire sport onder de Sri Lankanen. Op de terugweg naar onze guest house, zien we twee vogels een kleine slang proberen te pakken (inmiddels al de vierde slang die we zien).

De volgende ochtend staan we vroeg op want we willen zo snel mogelijk kaartjes kopen voor de treinrit van Nuwara Eliya naar Ella, één van de mooiste treinreizen van de wereld (voor de treinliefhebbers onder ons). En ik moet toegeven, de rit is inderdaad prachtig. Wij zitten in een 3e klasse wagon, de laagste klasse die er is. Niet alleen was dit de goedkoopste optie, maar alleen in de 3e klasse zijn de ramen en deuren open, waardoor je lekker uit de trein kunt hangen en hele gave foto’s & video’s kunt maken. De treinrit duurt in totaal 4 uur, maar vliegt echt voorbij. Zo komen we netjes op tijd aan in Ella.

 

Ella

Ella is, net als Nuwara Eliya, een relaxed bergdorpje waar je mooie wandelingen naar de top van verschillende bergen kunt maken. Gelukkig ligt dit dorpje iets minder hoog, waardoor het niet meer zo koud is. Aangekomen bij de guest house ziet het er allemaal zo fijn en mooi uit dat wij direct nog een nacht bijboeken. Alhoewel de eigenaren eerst hun zoon er bij moeten halen om ons te begrijpen, voelen wij ons erg op ons gemak bij de familie. Omdat het al redelijk laat is, besluiten we dat we vandaag alleen de plaatselijke waterval gaan bekijken. Deze waterval wordt voornamelijk gebruikt door de lokale mensen om hun lichaam en hun kleding in te wassen.

 
De volgende ochtend gaan we vol goede moed de “Little Adam’s Peak’’ beklimmen (1141 m). Met wat klim- en klauterwerk komen wij al snel aan bij de top, waar we genieten van het prachtige uitzicht in de wijde omgeving (zie video’s). Na de klim besluiten we het de rest van de dag lekker rustig aan te doen. Wel vinden we nog een klein restaurantje waar ze overheerlijke kottu bereiden en direct besluiten we dat dit vanaf nu onze ‘stamkroeg’ is. We gaan er dan ook nog vaak wat eten of drinken.

De volgende dag lopen we allereerst naar de ‘’Nine Arch Bridge’’. Deze brug is gelegen in een vallei en is bijzonder omdat er geen staal gebruikt is tijdens de bouw ervan. Ook dit zorgt weer voor wat fraaie foto’s. Hierna staat er weer een klim op het programma waar menig wielrenner van zou schrikken, namelijk de ‘’Ella Rock’’ (2000 m). Eerst moeten we zo’n 40 minuten over het treinspoor lopen en uitkijken voor voorbij komende treinen. Dit klinkt enger dan het in werkelijkheid is, aangezien de treinen hier een stuk langzamer rijden in Nederland. Dat mensen over het spoor lopen is hier dan ook de normaalste zaak van de wereld.

Ook hebben we van tevoren gelezen dat we moeten oppassen voor lokale mensen die ons (expres) de verkeerde kant opsturen. Zo hopen ze dat je de weg kwijt raakt om zichzelf vervolgens als gids aan te bieden (uiteraard tegen een vergoeding). Gelukkig hebben wij ons van tevoren goed ingelezen en weten wij (ongeveer) hoe we moeten lopen. Wel worden we nog twee keer aangesproken met de mededeling dat we verkeerd lopen. Wij gaan er niet op in, maar we kunnen ons voorstellen dat er anderen zijn die hier wel voor vallen. De gidsen zijn zelfs zo fanatiek, dat ze alle borden die de weg wijzen hebben weggehaald. Met een vage routebeschrijving die we op google hebben gevonden, proberen wij zonder hulp de juiste weg te vinden. Hoe verder we komen, hoe meer we ons afvragen of we wel goed lopen. Gelukkig zien we af en toe een medereiziger op de terugweg en komen we zo met behulp van onze padvinder kunsten op de plaats waar het wandelpad ophoud en de rotsblokken beginnen. Dit laatste stuk is dan ook het pittigst, maar de klim is het allemaal waard zodra we bij de top aankomen. Samen met nog een handjevol andere toeristen maken we mooie foto’s en rusten we vooral even uit. Nadat we ons eerst even op de schouder hebben geklopt over hoe goed onze conditie wel niet wordt als we elke dag zoveel blijven wandelen, besluiten we om de 2-uur durende afdaling weer in te zetten.

Zo, nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte van onze avonturen. Er komt nog 1 reisblog aan over Sri Lanka (hopelijk dit keer iets sneller haha).

Groetjes,

Walt en On