Genieten van de natuur op Sumatra!

(Geschreven door Walter)

Medan

We verlaten de Filipijnen om per vliegtuig verder te reizen naar Indonesië. Onze eerste stop is Medan, een grote stad op Sumatra. We komen ’s avonds laat aan, maar merken direct dat dit niet echt onze stad is. Het is er erg druk en ronduit vies... Daarom besluiten we de volgende ochtend snel door te reizen naar Bukit Lawang. We beginnen de ochtend met een heerlijk uitgebreid ontbijt, of beter gezegd een enorme Indonesische rijsttafel. We zijn gelijk klaarwakker door alle pittige gerechten! Na het ontbijt pakken we een lokaal busje naar het busstation en vandaar gaan we met de ‘grotere’ bus verder. Wel moeten we eerst nog stevig onderhandelen, want ze proberen ons behoorlijk op te lichten. Gelukkig weten we hoeveel de bus moet kosten en na even volhouden geven ze dan toch maar toe, 1-0 voor ons! Ik kijk nu al uit naar het moment dat we onze keuken gaan aanschaffen, wellicht dat dit dan nog handig van pas kan komen haha.

Bukit Lawang

Aangekomen in Bukit Lawang worden we blij verrast met een hele mooie kamer voor maar €4,- (koopje!). We eten wat ‘nasi goreng’ (letterlijke vertaling: gebakken rijst) en boeken vervolgens via ons guest house een jungle-trekking voor de volgende dag. We hopen hier namelijk orang-oetans te spotten! Ook pluk ik samen met de eigenaar van ons guest house wat bladeren die zouden helpen tegen buikpijn, aangezien Aine een beetje last heeft van haar buik. Of het ook echt werkt…? Aine vindt van niet, haha.  

Na een stevig ontbijt met banana pancakes en havermoutpap staan we om 9.00 klaar om de jungle in te gaan. Samen met drie Duitsers en twee lokale gidsen gaan we op pad. Zodra we omgeven worden door de dichte bebossing van de jungle, zie/voel/hoor ik de muggen op ons afkomen en slaat mijn hart een slag over. Uiteraard laat de Deet ons net op dit moment in de steek, doordat de spuitbus ermee ophoudt. Gelukkig is het Duitse meisje zo aardig om wat Deet aan ons te geven, zodat we niet helemaal als opgezwollen aardbeien terugkomen. Gedurende de rest van de dag sta ik wel als een wezenloze te bewegen om maar niet geprikt te worden. Het mag helaas niet baten…

Maar goed, terug naar de leuke dieren waar we wél de trekking voor doen. Na een tijdje spotten we ons eerste dier! Een pauw… niet echt het dier waar we op hoopten, haha. Gelukkig worden we na een uur lopen eindelijk beloond met de eerste apen, thomas leaf monkeys. En na nog wat lopen zien we eindelijk waar we voor gekomen zijn, de orang-oetans! Wat een enorme en prachtige beesten zijn dit en wat is het bijzonder om ze in het wild te zien! Er zijn nog maar een paar plekken ter wereld waar je deze beesten in het wild kunt zien, maar gelukkig is Sumatra daar een van. Al snel volgen meerdere beesten zoals gibbons, bavianen, gigantische mieren en zelfs een neushoornvogel! Uiteraard is dit avontuur niet compleet zonder bloedzuiger en dit keer is Aine de klos, fijn!

Rond het middaguur stoppen we midden in de jungle voor een uitgebreide lunch. We krijgen allemaal een pakketje van bananenbladeren waar nasi in zit en als toetje krijgen we vers fruit. Al met al is de trekking behoorlijk pittig, zeker ook omdat de luchtvochtigheid hier ongekend hoog is. Om de drie stappen zie ik weer een zweetdruppel tevoorschijn komen en mijn shirt voelt alsof ik net uit de douche kom, zo nat is het. Maar dit hoort bij de ervaring denken we dan maar.

    ​

Het enige minpunt aan de trekking is dat een deel van de orang-oetans semi-wild is. Bukit Lawang was namelijk ooit een rehabilitatie centrum waar in beslag genomen orang-oetans opgevangen werden. Hierdoor zijn sommige orang-oetans behoorlijk gewend aan mensen en durven ze heel dichtbij te komen. En dat zal ook niet snel veranderen, want helaas zijn er nog steeds gidsen die ze voeren om ze zo meer tevoorschijn te laten komen voor de toeristen. Als je wilt kun je ze zelfs aaien of met ze op de foto gaan. Dit vinden wij toch wat minder, aangezien het hierdoor niet meer voelt alsof je echt op zoek bent naar wilde dieren. Wat wel weer zo is, is dat je ze nu een stuk makkelijker kunt spotten … en de meeste toeristen vinden dat toch het belangrijkste! In totaal zien we acht orang-oetangs (waaronder twee baby’s), waarvan twee echt wild zijn. Voor die wilde orang-oetans heb je eigenlijk een verrekijker nodig, want ze zijn een stuk schuwer dan de semi-wilde orang-oetans.

Na een lange dag wandelen, zijn we beide gesloopt en stiekem ben ik wel blij dat we niet in de jungle blijven overnachten. Al die muggen plus de basic accommodatie zijn voor mij geen romantische gedachte. In de avond vallen we als een blok in slaap in onze fijne kamer.

Berastagi

Omdat er naast de jungle-trekking niets meer te doen is in Bukit Lawang, besluiten we om vandaag op pad te gaan naar Berastagi. Deze stad ligt hoger en het is er dan ook wat koeler. Leuk detail: de Nederlanders kwamen hier tijdens de koloniale tijd massaal naartoe omdat het klimaat hier zo aangenaam is. We zien trouwens nog veel Nederlandse invloeden. De meeste mensen kennen nog een aantal Nederlandse woorden, omdat deze woorden nog steeds (door een kleine minderheid weliswaar) gebruikt worden. Denk bijvoorbeeld aan: asbak, wastafel, rekening, kantoor en ga zo maar door. Wel moet ik hierbij zeggen dat vooral onder de ‘ouderen’ de binding met Nederland nog leeft. De jongere generatie heeft vaak geeneens een idee waar Nederland ligt. Wel jammer dat de meesten amper een woord Engels spreken. Waar we in de Filipijnen nog met bijna elke local een goed gesprek konden hebben, is dat hier in Indonesië wel anders. Wat dat betreft voelt het allemaal een stuk Aziatischer aan. In Berastagi zijn ook amper toeristen te bekennen, wat we stiekem wel weer leuk vinden.

De volgende dag staan we om 06.00 uur op, omdat we de Sibayak vulkaan willen beklimmen. De weg omhoog is erg makkelijk en binnen twee uur bereiken we de top (2212m). Onderweg komen we nog wat slangen, apen en een soort mega vliegende eekhoorn/aap tegen. Aangekomen bij de gifgroene krater nemen we de nodige foto’s. Erg gaaf om te zien. Hier en daar komt er rook uit de grond en het stinkt er overal erg naar zwavel (zie video's). Omdat ik niet dezelfde weg terug wil lopen, stel ik voor om een alternatieve route naar beneden te nemen. Dit wordt al snel een beslissing waar ik spijt van krijg, aangezien we door de volledige dichtbegroeide bush bush naar beneden moeten lopen. Er is geen pad en bovendien is het er onwijs modderig en glad. Daarnaast dansen de raarste insecten om ons heen, wat de tocht nog wat minder plezant maakt. Op een gegeven moment moeten we steil naar beneden, maar omdat we allebei lopend telkens blijven vallen, besluiten we op onze kont naar beneden te glijden. Aine krijgt ondertussen ook nog eens de slappe lach, omdat ze het zo verschrikkelijk vindt en omdat wij dit soort dingen vaker meemaken. Dan denken we een leuke route ‘off the beaten path’ te nemen en komen we er halverwege achter waarom wij de enige twee gekken zijn die dit doen. Dat is dit keer ook niet anders en uiteraard zien we onderweg helemaal geen andere mensen. In totaal doen we twee uur over een tocht van 1 km. Eenmaal beneden bedanken we elke god op aarde dat we heelhuids zijn aangekomen. We bezoeken nog een kleine markt, maar doen verder niets anders dan uitrusten en bijkomen.

Lake Toba

Vanuit Berastagi delen we samen met twee Spaanse meiden en een Italiaanse jongen uit ons hostel een taxi naar Lake Toba. Onderweg stoppen we nog bij een heel mooi uitzichtpunt en de indrukwekkende Sipisopiso waterval. We rusten wat uit, nemen foto’s en lunchen voordat we weer verder rijden naar de haven. Lake Toba is namelijk een gigantisch meer, met in het midden het eiland Samosir. Dit meer is gevormd door de uitbarsting van een supervulkaan en schijnt het grootste kratermeer ter wereld te zijn! Om 18.00 nemen we de boot. Deze barre tocht doen we midden in de stromende regen, want we blijken in een echte tropische storm te zitten! Zeiknat komen we aan op het eiland in het plaatsje TukTuk (hoe ironisch) en in plaats van eerst wat accommodaties te checken, besluiten we zo snel mogelijk iets te kiezen om van de regen af te zijn.

De volgende ochtend schijnt het zonnetje weer en huren we een scooter om het eiland deels te verkennen. Het eiland is te groot om een heel rondje te rijden, dus beslissen we van tevoren waar we heen willen. We rijden langs mooie traditionele Batak huisjes (met van die grappige puntdaken), bezoeken koningsgraven, de Simangade waterval en de Stone Chairs of Ambarita (een executieplek). Tijdens het rijden hebben we constant een schitterend uitzicht over Lake Toba, echt een plaatje!

             ​

Na het middaguur zien we weer heftige onweersbuien naderen en besluiten we maar om te keren om niet weer natgeregend te worden. Zoals wel vaker hier in Indonesië regent het tussen 15:00 en 18:00, en niet zo’n klein beetje ook. Geen probleem, want we hebben alweer een top restaurantje ontdekt waar we heerlijk eten en spelletjes spelen.

Bukittinggi

Na een relaxed ochtendje Monopoly en een potje poolen, nemen we de boot van 14:00 uur terug naar de haven. Een propvol busje brengt ons vervolgens naar het busstation, waar we de bus richting Bukittinggi dienen te pakken. Het busje zit zo vol dat ik word gevraagd om voorin, naast de chauffeur, te gaan zitten. Helaas heeft hij mijn lange benen over het hoofd gezien, want zodra hij naar versnelling twee wilt schakelen komen de pook en mijn benen in botsing. Uiteraard begint de chauffeur te schaterlachen en heel het busje doet gezellig mee.

Bij het busstation halen we wat snacks en lunchen we bij een lokaal eettentje waar nog nooit toeristen zijn geweest. Nog voordat ik mijn laatste hap naar binnen heb gewerkt, krijg ik een mobiel onder mijn neus gestopt en moet ik lachen voor de selfies, haha! Tijdens het wachten op de bus naar Bukittinggi leren we nog twee Duitse meiden kennen, waar we gezellig wat mee kletsen.

Met een uur vertraging arriveert de bus en beginnen we aan de lange busrit, die behoorlijk berucht is onder reizigers. Qua afstand valt het allemaal nog wel mee, maar de wegen zijn zodanig slecht en hobbelig, dat het zo’n 18 uur duurt om in Bukittinggi aan te komen. De bus zelf is prima, alleen is het jammer dat de muziek tot 01.30 hard aan blijft staan en dat Aine kotsmisselijk wordt van de bochtige wegen.

Eerder dan verwacht, komen we na 14 uur al aan. We vinden snel een kamer en doen een dutje. Zodra we wakker zijn, lopen we over de markt, bezoeken de bekende kloktoren (Jam Gadang) en het panoramapark. In het park heb je een mooi uitzicht over de vallei en kun je de Japanse tunnels (klinkt heftiger dan het is) betreden. Omdat het inmiddels Pasen is, zijn veel mensen dit weekend vrij (ook al is ongeveer 90% van de mensen op Sumatra moslim). Zodra we op het centrale plein lopen, voelen we ons net een stel antilopen die nauwlettend in de gaten worden gehouden door leeuwen. Ik vraag nog aan Aine of mijn gulp open staat, maar dat schijnt niet het geval te zijn. 😉 Op een gegeven moment is er een meisje dat naar ons toe durft te komen met de vraag of wij met haar op de foto willen. Zodra wij toestemmen ontstaat er een soort massale kuddetrek, waarin iedereen met ons op de foto wilt. Er staat zelfs een hele rij om met ons op de foto te mogen. Zodra we eindelijk weer verder kunnen lopen, krijg ik opeens een 2- jarig kind in mijn armen gedrukt. Het gezin kan alleen ‘’Photo?’’ zeggen, maar wij snappen de hint. Dit gaat echter allemaal zo snel, dat het kind half ondersteboven op de foto hangt, haha. Ik zou die foto graag nog een keer willen terugzien!

De volgende ochtend keren we terug naar het centrale plein, omdat we er gister vrijwel niets van gezien hebben door alle foto-momentjes. Gelukkig is het vandaag weer heel rustig en kunnen we ongestoord rondlopen. ‘s Middags nemen we de bus naar het Maninjau meer.

Lake Maninjau

De busrit naar Lake Maninjau is ook een uitdaging voor Aine, want om er te komen moet je onder andere langs een weg met 44 haarspeldbochten (ze zijn genummerd, ja echt, haha). Maar hoe meer bochten we nemen, hoe meer we te zien krijgen van het meer. En wat is het weer een schitterende omgeving! Veel groen en weinig verkeer. Vanuit onze kamer hebben we een prachtig uitzicht over het meer met daarachter de bergen. Het dorpje zelf is onwijs klein, maar erg idyllisch.  

De komende dagen staan in het teken van uitrusten en relaxen, nadat we meerdere keren lang en opgevouwen in de bus hebben gezeten. De sfeer rondom het meer is heerlijk en we vinden het er gelijk helemaal geweldig. We slapen veel uit, eten bij het heerlijke bijbehorende restaurantje, lezen wat boeken, kletsen met de andere gasten, bekijken elke dag de zonsondergang en ga zo maar door. Ook proberen we de kano uit, maar die is zo oud en onstabiel dat we het al gauw opgeven. Stiekem worden we al snel verliefd op deze plek. Er is eigenlijk helemaal niets te doen, maar het eten is er echt heerlijk en het is er onwijs gezellig met de andere gasten. In totaal zijn er zo’n zes toeristen in het hele dorp, dus bepaald druk is het er niet. Even een paar dagen niets doen en de batterij weer opladen.

Ook bezoeken we samen met wat andere gasten de wekelijkse markt op het plein. Daar proberen we allemaal lokale lekkernijen uit. Zo proeven we onder andere gebakken banaan en martabak (een soort hele dikke pannenkoek). Martabak kun je overal in Indonesië vinden en zelf met verschillende toppings samenstellen. Ik word hier dan ook direct verliefd op. Verder eten we ’s avonds weer bij het restaurantje en als Aine taco’s op het menu ziet staan, is er geen weg terug meer. Echter zijn het niet de taco’s die wij in Nederland gewend zijn, maar meer een soort enorme pastei gevuld met groente, kip en geraspte kaas…. Compleet anders dan verwacht, maar echt overheerlijk! 

Als we de volgende ochtend weer taco’s bestellen, wil de kokkin (gewoon de vrouw van de eigenaar) weten welke toeristen dit besteld hebben. Ze zijn niet gewend dat blanken op dit tijdstip al iets hartigs bestellen, haha. Maar al snel hebben ze door dat wij de taco’s gewoon super lekker vinden en inmiddels wel gewend zijn om ’s ochtends warm te eten. Diezelfde dag arriveren de twee Duitse meiden die we in de bus naar Bukittinggi hebben leren kennen. We zitten weer de hele avond te kletsen en doen nog een kaartspelletje. Erg gezellige avond!

Om toch nog iets ‘actiefs’ te doen tijdens ons verblijf, huren we voor een dag een scooter en besluiten we om een rondje rondom het meer te rijden. Allereerst rijden we naar het uitzichtpunt (via de 44 haarspeldbochten), maar als blijkt dat er teveel wolken zijn, rijden we weer naar beneden. De omgeving rondom het meer is prachtig. Er zijn veel rijstvelden en ‘fish farms’. Overal wordt er weer vrolijk naar ons gezwaaid, zowel door jong als oud.

Bukittinggi

De volgende dag verlaten we Lake Maninjau weer met pijn in ons hart. Wat een heerlijk plek is dit toch. We keren terug naar Bukittinggi en huren direct een scooter om aan de rand van de stad de zeldzame Rafflesia bloem te zien. Dit is de grootste en zwaarste bloem ter wereld en deze bloem bloeit maar voor een aantal dagen en steeds weer op een andere plek, waardoor het lastig is om ze te spotten. Aangekomen bij het park neemt een gids ons mee de jungle in. Wij dachten in eerste instantie dat we de bloem redelijk snel zouden zien, maar al gauw wordt het duidelijk dat we eerst nog een flinke klim moeten doorstaan. In totaal zien we er twee, waarvan één nog niet helemaal in bloei is en de ander juist aan het einde van zijn bloei is. We leren dat de Rafflesia gemiddeld maar zeven dagen groeit, dus je moet geluk hebben dat er net een in bloei staat!

Na deze barre tocht door de jungle zijn we wel toe aan een versnapering. En dus drinken we bij een café in de buurt Kopi Luwak (koffie gemaakt van kattenpoep). Voordat we mogen proeven, krijgen we een uitgebreide uitleg over de duurste koffie ter wereld. Zo vertelt de vrouw ons dat ze de poep van de civetkatten in de jungle verzamelen. Deze uitwerpselen worden vervolgens gedroogd en vermalen totdat er koffie van gemaakt kan worden. De koffie zou zijn bijzondere smaak te danken hebben aan het verteringsproces en het feit dat de kat alleen de lekkerste bessen opeet. Het eindresultaat: slappe koffie met een hoop ‘poes’pas 😉. Geef mij maar gewoon de filterkoffie van moeders, haha. Op de terugweg naar Bukittinggi stoppen we nog bij een wegkraampje dat doerians verkoopt. We hebben veel over deze vrucht gehoord en je kunt ze meestal van een grote afstand al ruiken, maar telkens zijn ze of veel te duur of is het niet het juiste seizoen. Nu is het nog nét het goede seizoen en zijn ze ook nog eens heel goedkoop, tijd om te proeven dus (zie video's)! En eerlijk… eigenlijk vinden we het allebei best lekker. Op YouTube staan onwijs veel filmpjes van mensen die zowat over hun nek gaan tijdens het proeven of ruiken, maar daar kunnen wij ons totaal niet in vinden. Het is niet onze favoriet, maar vies?! Nee, dat zeker niet!

Harau Valley

Omdat de scooterrit van gistereren goed is bevallen, besluiten we om de scooter nog wat langer te houden en rijden we de volgende dag naar Harau Valley. Dit is een mooie groene vallei omringt door prachtige bergen. In de middag lopen we wat door de omgeving en de plaatselijke rijstvelden. Ook zien we allerlei mooie bloemen en bergpassen. ’s Avonds kookt de moeder van het guest house en eten we samen met alle andere gasten; rijst met groentecurry, gemarineerde kip met rendang kruiden en een frisse salade. Erg lekker! En tijdens het eten pakt één van de Indonesische jongens zijn gitaar erbij en begint rond het kampvuur liedjes te zingen. Als hij opeens ‘Het is een nacht’ en ‘Stil in mij’ begint te zingen, weten we niet wat we horen. Dat we uitgerekend in dit kleine plaatsje naar Guus Meeuwis en Van Dijk Hout moeten luisteren, wie had dat gedacht, haha!  

Omdat het guest house middenin de vallei staat, worden we allebei vroeg gewekt door alle geluiden van de natuur. Na het ontbijt rijden we lekker rond op de scooter en bezoeken een aantal watervallen. Het is er verrassend druk met alleen maar locals die enigszins verrast al onze bewegingen in de gaten houden. Het zijn niet de meest indrukwekkende watervallen, dus we blijven niet al te lang en rijden in de middag weer terug naar Bukittinggi, waar we direct de bus pakken naar Padang.

Padang

Padang is geen hele boeiende stad en het is er bovendien erg heet. We zijn hier gekomen omdat morgen onze vlucht richting Jogjakarta (Java) op de planning staat. Wel eten we weer lekker Indonesisch (wat houden wij allebei van de Indonesische keuken zeg) en lopen we langs de boulevard. Ons guest house is heel goedkoop, maar dat komt ook met een prijs. Het avontuur is pas echt begonnen als Aine kakkerlakken spot… En ja hoor, deze zijn in grote getallen aanwezig. Snel wegwezen hier dus en op naar Jogjakarta! Een taxi brengt ons naar het vliegveld in Padang. Eén van de leukste ritjes die we ooit gehad hebben denk ik. Hij wil maar al te graag met ons op de foto en trakteert ons ook nog eens op een rietsuiker sapje, haha. Een mooie afsluiter van onze reis door Sumatra. Wat een geweldig eiland, waar nog helemaal niet veel toeristen te vinden zijn! Geweldige natuur, hele lieve mensen en heerlijk eten. We denken met een goed gevoel terug aan onze tijd op Sumatra!