Bijzonder Java!

(Geschreven door Aine)

Yogyakarta

We verlaten Sumatra en vliegen naar Java. Bij aankomst op het vliegveld van Yogyakarta, ook wel Yogya genoemd, staat er al een man van het guest house op ons te wachten. Het is al laat als we bij ons verblijf aankomen, dus we gaan snel door naar bed. Gelukkig valt het bed niet tegen… Integendeel zelfs, we slapen hier in een van de beste kamers van onze hele reis. En zoals jullie weten, hebben we inmiddels behoorlijk wat kamers gezien, dus dat zegt wat! 😉

De volgende ochtend pakken we al vroeg de bus naar het centrum van Yogya. Hier vermaken we ons de rest van de dag. Yogya staat namelijk bekend als de culturele hoofdstad van Java, dus er is genoeg te zien. We bezoeken onder andere het paleis van de sultan (Kraton), het voormalige badhuis van de sultan (Taman Sari), een oud Nederlands fort (Fort Vredeburg), de drukke winkelstraat Jalan Malioboro en een kunstgalerij. We zien hier weer veel Nederlandse invloeden terug en leren meer over de geschiedenis van Indonesië. Hier en daar proberen we nog wat Indonesische lekkernijen, want oh oh oh... wat houden wij toch van het eten hier, echt heerlijk!

                      ​    

De dag erna staat in het teken van tempels bezoeken. En niet zomaar wat tempels, we beginnen namelijk bij de wereldbekende Borobudur. Om 06.00 vertrekken we al op de scooter daarnaartoe, zodat we er om 07.00 zijn. Althans dat was het plan… Uiteindelijk zijn we er pas om 08.00 vanwege de enorme drukte op de weg en de vele gekken die er rondrijden. Snel kopen we onze kaartjes en betreden dan het enorme tempelcomplex.

De Borbodur is een boeddhistische tempel en bestaat uit negen verschillende terrassen. Helemaal bovenop heb je een mooi uitzicht over de omgeving en een nabijgelegen vulkaan. We zijn nog net op tijd om in alle rust wat foto’s te maken, want vanaf 08.30 stroomt het er werkelijk vol met toeristen. Wel voornamelijk lokale toeristen! Er worden bussen vol studenten afgeladen en al snel hebben ze ons allemaal gespot. Een typisch gevalletje van ‘Als er één schaap over de dam is, volgen er meer’. Binnen de kortste keren staat er weer een hele rij om met ons op de foto te mogen. En als we dan eindelijk klaar zijn met foto’s maken, kunnen we ongeveer vijf meter verder lopen voor we weer gestopt worden. Als we alle groepen bij elkaar optellen, zijn we zeker met meer dan 100 mensen op de foto geweest. Een nieuw record, haha! Na twee uur rondlopen, hebben we allebei last van onze kaken van het vele lachen en besluiten we maar te gaan. Ondanks de vele toeristen is de Borobudur een hele mooie tempel, zeker een bezoekje waard!

             ​

In de namiddag bezoeken we het Prambanan tempelcomplex. In tegenstelling tot de Borobudur is dit een hindoeïstisch complex, waar meerdere tempels te vinden zijn. De bekendste is de gelijknamige Prambanan tempel. In tegenstelling tot de Borobudur is het hier een stuk rustiger doordat de tempels verspreid zijn over een groter gebied. Ook dit complex is weer prachtig en stiekem is het wel fijn om weer even redelijk ongestoord rond te kunnen lopen. Het is namelijk zwaarder dan je denkt om als heuse celebrity telkens weer op de foto te moeten, haha!     

Cemoro Lawang

Onze volgende stop is Cemoro Lawang, dit is namelijk de uitvalsbasis om de Bromo vulkaan te beklimmen. Om daar te komen, moeten we eerst met de trein naar Probolingo. Om 07.00 vertrekt de trein al, dus met ietwat kleine oogjes beginnen we aan de treinrit. De dame naast ons is echter allesbehalve moe en kletst de oren van ons hoofd. We kunnen moeilijk haar enthousiasme negeren en al snel zitten we uren met haar te kletsen. Acht uur (!) later weten we zo’n beetje alles over haar en heeft ze al meer dan 10 keer gevraagd of we haar willen komen opzoeken. Ze heet Yuliyana, is 45 jaar oud en woont in Situbondo, een klein stadje in het oosten van Java. We krijgen wel vaker de vraag om bij mensen langs te komen, maar meestal bedanken we vriendelijk omdat het niet goed uitkomt qua route of omdat we er geen zin in hebben. Dit keer hebben we echter nog een dag over in onze globale planning en besluiten we in te gaan op haar aanbod. Maar eerst willen we nog langs de Bromo vulkaan en de Ijen krater, dus wisselen we wat gegevens uit.

We komen ’s avonds pas aan in Cemoro Lawang en gaan samen met twee Duitsers (broer en zus) op zoek naar een kamer. Cemoro Lawang staat bekend om de vele slechte kamers, omdat ze weten dat de toeristen toch wel komen. De kamers die wij vinden zijn geen uitzondering daarop helaas. Beschimmelde muren, vochtig beddengoed, een ondefinieerbare penetrante geur, insecten in overvloed, vaker geen dan wel elektriciteit en een van de meest vieze badkamers die ik ooit gezien heb. Kortom, geen pretje… Maar ach, ook dit hoort er af en toe bij en we hebben geen andere keus, want vrijwel alle homestays zitten al vol. Leuke restaurantjes zijn er trouwens ook niet echt te vinden. Het zijn voornamelijk hele simpele ‘warungs’, kleine eettentjes waar je normaal gesproken heerlijk kunt eten, maar ook het eten valt hier een beetje tegen.

De Bromo vulkaan stelt gelukkig niet teleur. De eerste dag dat we in Cemoro Lawang zijn, zien we de vulkaan al liggen. En hoewel iedereen het altijd alleen maar over de Bromo vulkaan heeft, heet het park eigenlijk Bromo Tengger Semeru National Park. Het bestaat dus niet alleen uit de Bromo vulkaan, maar ook uit andere vulkanen en een berg. Rondom deze vulkanen bevindt zich een enorme zandvlakte, de zogeheten ‘Sea of Sand’. We wandelen tussen de bosuien en andere gewassen, waar we een geweldig uitkijkpunt vinden. Alvast een voorproefje voor morgen! ’s Avonds gaan we vroeg naar bed, want om 03.00 gaat de wekker alweer.

De volgende dag beginnen we om 03.30 aan de klim naar het uitkijkpunt vanwaar we de zonsopkomst zullen bekijken. We zijn goed ingepakt, want het schijnt boven behoorlijk koud te zijn. Sneller dan verwacht komen we boven aan, waar we samen met de twee Duitsers uit onze homestay een mooi en rustig plekje vinden om de opkomende zon te bewonderen. Het is nog pikdonker als we een paar meter verderop iets horen vallen. Even denken we dat het een dier is, omdat we geen geroep of iets horen, maar al snel wordt duidelijk dat er een meisje zo’n 10 meter naar beneden is gegleden. Wonder boven wonder heeft een klein boompje ervoor gezorgd dat ze niet verder naar beneden glijdt. Zodra het licht begint te worden zien we pas echt hoeveel geluk ze heeft, want de berg gaat stijl naar beneden. Als de zon volledig op is, komen er twee locals aan die haar als ware berggeiten met behulp van een touw weer omhoog weten te krijgen. Het lijkt net alsof ze dit elke dag doen, zo behendig gaan ze te werk. Zodra ze weer boven staat, haalt iedereen opgelucht adem en wordt er door de aanwezige toeristen geklapt. Gelukkig heeft dit verhaal een goede afloop, dat had zo maar anders kunnen zijn… We zullen dit moment in ieder geval niet snel vergeten. Niet alleen vanwege de val, maar ook vanwege de prachtige zonsopkomst en het schitterende uitzicht. Echt adembenemend (zie video's)!      

Na de zonsopkomst gaan we naar de vulkaan zelf. Vrijwel iedereen gaat hier per jeep naartoe, maar zoals jullie weten proberen wij, waar mogelijk, tours zoveel mogelijk te vermijden. Niet alleen besparen we geld door geen tour te boeken, maar op internet hebben we een ‘geheime’ route gevonden, waardoor je geen entree hoeft te betalen. Dat klinkt voor ons, als ware budgeteers, natuurlijk als muziek in de oren. En dus dalen we via een heel klein pad af naar beneden, waar we uitkomen bij de Sea of Sand. We lopen helemaal in ons eentje over deze enorme zandvlakte, op twee mannen te paard na. Eigenlijk ook wel een hele gave ervaring! Na even lopen bereiken we eindelijk de Bromo vulkaan. We wandelen omhoog en komen uit bij een enorme krater, waar rook uitkomt (zie video's). We lopen langs de rand, maar we durven niet helemaal rondom te gaan, omdat je er snel uitglijdt vanwege het zand. En één iemand zien vallen is wel meer dan genoeg. Om 09.00 zijn we weer terug bij onze homestay en kunnen we nog net mee met de bus naar Banyuwangi.

   ​         

Banyuwangi

De reden dat we naar Banyuwangi gaan, is om Kawah (krater) Ijen te bezoeken. Kawah Ijen is een groot kratermeer dat zich in een vulkaanketen bevindt. Het meer heeft een azuurblauwe kleur, toepasselijk want het meer zelf is ook onwijs zuur. Geen goede plek voor een verfrissende duik dus, haha! Kawah Ijen staat vooral bekend om het blauwe vuur, dat je hier ’s nachts kunt zien. Helaas zullen wij het blauwe vuur niet zien, aangezien het park sinds een paar weken pas om 04.00 opent in plaats van 02.00 (de normale openingstijd). Dit heeft te maken met giftige gassen die uit de krater komen. Doordat het park later opent, ben je te laat boven om het blauwe vuur te zien, omdat het dan al te licht is. Jammer, maar het is niet anders en het meer zelf schijnt ook erg mooi te zijn. 

Om 02.00 worden we opgehaald en rijden we naar de Ijen. We beginnen om 04.00 aan de tocht omhoog. Na 10 minuten ben ik al helemaal bezweet en vraag ik me af hoe ik ooit de top ga bereiken. De weg gaat namelijk stijl omhoog, wat het erg zwaar maakt. Langs de weg staan allemaal mijnwerkers klaar om toeristen in een karretje omhoog te duwen. Het is aanlokkelijk, maar ik wil toch echt zelf de top bereiken en niet voor de makkelijke weg kiezen. Gek genoeg heb ik na een kwartiertje lopen helemaal de smaak te pakken en beginnen we zelfs mensen in te halen! En voordat ik het door heb, staan we opeens al bovenaan de krater. Wat een uitzicht zeg, ongelofelijk! Zeker de klim waard! Normaal gesproken mag je ook nog afdalen naar de krater, maar vanwege de giftige gassen mag dat helaas niet. Wel zien we beneden allemaal mijnwerkers aan het werk. Langs de rand van het meer wordt namelijk zwavel gewonnen. We tillen allebei een blok zwavel op en het is een stuk zwaarder dan we verwachtten. Dit werk kan nooit goed zijn voor je gezondheid; al die giftige gassen en al dat gesjouw gaan vast ooit hun tol eisen. En denk maar niet dat de mijnwerkers gasmaskers dragen, dat doen alleen de toeristen. De gasmaskers krijg je er namelijk bij, maar werken voor geen meter. De filters worden nooit vervangen en de maskers stinken enorm. Gelukkig hebben we ze ook totaal niet nodig. We zetten ze even op voor de foto, maar doen ze dan weer gauw af, haha! We genieten een tijdje van het uitzicht en gaan dan terug naar beneden (zie video's).      

Verder bezoeken we nog een waterval en bekijken we de zonsondergang in Banyuwangi. We verblijven hier uiteindelijk drie nachten, omdat we weer een hele fijne kamer hebben. We zijn erg moe van het beklimmen van de Bromo en de Ijen, dus doen we even lekker rustig aan. Ook hebben we contact met Yuliyana en spreken we af wanneer we naar Situbondo gaan.

Situbondo

We zorgen weer eens voor verwarring bij het busstation, want niemand kan geloven dat we naar Situbondo willen. “Bali? Bromo? Surabaya?”, maar nee we willen toch echt naar Situbondo. Ze snappen er niks van, want volgens iedereen is er helemaal niks te beleven of te zien in Situbondo. Dat maakt ons niet uit, want we gaan puur daarnaartoe om een beetje van het lokale leven te mogen proeven.

Aangekomen in Situbondo, staan we er even als twee verdwaalde toeristen bij. Het nummer van Yuliyana werkt niet en we zien haar nergens staan. Uiteindelijk weet een vriendelijke meneer haar te bereiken en komt ze al bellend op ons afgestormd. Ze is helemaal door het dolle heen en super trots dat wij haar komen bezoeken. We gaan gelijk naar haar huis toe. Walt moet in een riksja daarheen en ik ga bij Mom Yuli (zo noemen we haar, haha) achterop. De weg naar haar huis toe zorgt ook al voor behoorlijk wat vermaak, voor zowel de lokale bevolking als voor ons. Iedereen kijkt namelijk alsof ze water zien branden als wij voorbij rijden. Dat zien ze niet vaak toeristen hier!

Aangekomen bij Mom Yuli’s huis, zijn we blij verrast. Voor Indonesische begrippen heeft ze het zo te zien best goed. We zullen hier één nacht blijven slapen, dus het is fijn dat we niet in een krot terecht komen en dat we zelfs een eigen kamer hebben. Er ligt een nieuwe handdoek voor ons klaar en ze heeft zelfs een nachtjapon met allemaal teddybeertjes erop voor mij gekocht, haha! We mogen gelijk een wasje draaien en zodra we daarmee klaar zijn, moeten we gelijk gaan zitten en staat binnen een mum van tijd de hele tafel vol met lekkers: thee, chocolade-pandan tosti’s, gefrituurde garnalen, gebakken banaan, groente, tempeh en allerlei soorten fruit. Ze heeft zelfs zelfgemaakte patat voor ons bereid, omdat ze dacht dat we geen rijst lusten, haha! Een warmer welkom hadden we niet kunnen wensen. Ze is trouwens alleen thuis, aangezien allebei haar kinderen in Yogyakarta wonen en studeren. Haar man ziet ze maar één keer per week, omdat hij de rest van de week aan het werk is in Banyuwangi. Terwijl wij zitten te eten, komen alle kinderen uit de buurt nog even een kijkje nemen, dus gezelschap genoeg haha!  

   ​

Na het eten regelt ze een extra scooter bij een van haar studenten. Ze is namelijk Economie lerares op een middelbare school. En zo gaan we met z’n drieën op pad. Ik bij Mom Yuli achterop en Walt in z’n eentje op een scooter. Onze eerste stop is een oude dam die door Nederlanders gebouwd is. Vol enthousiasme vertelt ze hoe geweldig ze dit gebouw wel niet vindt en hoe goed de Nederlanders het gebouwd hebben (zie video's). Wij luisteren aandachtig, maar krijgen behoorlijk de slappe lach. Ze noemt ons telkens ‘honey’ en laat duidelijk merken dat ze hoopt dat we snel kinderen krijgen. Ze heeft al helemaal bedacht dat wij dan samen met haar familie en onze kinderen naar Bali gaan. Want ze vindt het niet oké dat we niet naar Bali gaan tijdens onze reis, haha!      

    ​  

Vervolgens brengt ze ons naar het huis van haar ouders, waar we haar moeder ontmoeten. Tot twee keer toe komt haar moeder naar mij toe om vervolgens liefkozend mijn neus er ongeveer af te trekken, au… haha! De buren van haar moeder komen ook nog even langs voor wat foto’s en dan is het alweer tijd om verder te gaan. Ze wil ons namelijk nog wat andere gebouwen laten zien en samen de zonsondergang op het strand bekijken. Maar zodra we verder rijden krijgt de scooter waar Mom Yuli en ik op zitten een lekke band. Wellicht dat ik toch iets te veel gegeten heb bij haar thuis..? Maar het zou Azië niet zijn als er niet heel toevallig precies aan de overkant van de weg een plek is waar ze scooters repareren. De band is zo geplakt, maar helaas hebben we niet meer genoeg tijd om de rest van de tour af te maken. Dan maar gelijk gaan avondeten.  

       ​  

Net voordat we wat willen gaan eten, komt haar zoon (Yoga) thuis en gaan we dus met z’n viertjes ergens Bakso (soep met ballen), Martabak (dikke pannenkoek) en kip saté eten. Tot nu toe weigerde ze telkens stellig als wij ergens voor wilden betalen, maar na wat zeuren stemt ze eindelijk toe dat wij voor het eten betalen. Dat is wel het minste wat we terug kunnen doen! Na heel wat geklets en gelach, gaan we moe maar voldaan naar bed. Ik uiteraard in mijn teddybeer nachtjapon, haha! 

De volgende ochtend wordt er om 06.45 op de deur geklopt. Ik doe de deur open, waarna ze vrolijk naar binnen wandelt, het licht aandoet en de gordijnen opent. Hup eruit, de boodschap is duidelijk haha! Walt, die niksvermoedend nog lekker in z’n onderbroek op bed ligt, snapt even niet wat er allemaal gebeurt. Maar ons ontbijt staat klaar en we gaan samen met haar naar het strand, dus tijd om op te staan. Zodra we de kamer uitlopen, zien we dat de eettafel helemaal vol staat met allemaal eten. Ze heeft alles uit de kast getrokken, maar hele inktvissen of garnalen krijg ik echt niet weg ’s ochtends. Gelukkig zijn er genoeg andere dingen om uit te kiezen.

We maken ons snel klaar en rijden dan eerst op de scooters naar haar school. Daar krijgen we een uitgebreide rondleiding en aanschouwen we hoe de hele school buiten staat te dansen (een soort gymles - zie video's). Vervolgens rijden we naar het strand. Aangezien dit stadje behoorlijk Islamitisch is, weet ik dat vrouwen hier niet in bikini de zee in gaan, dus heb ik een driekwart broek en een T-shirt aan om het water in te gaan. Walt trekt nietsvermoedend zijn shirt uit, denkend dat het bedekken van het lichaam alleen maar voor vrouwen geldt. Maar al snel komt er een soort strandwacht naar ons toe met het verzoek of Walt zijn shirt weer aan wilt trekken. En zo gaan we allebei, samen met Mom Yuli, de zee in met kleding aan. En dat voelt heel gek kan ik je vertellen. De laatste keer dat ik dat deed, was volgens mij bij zwemles haha! Maar het water is wel lekker verkoelend en het is best een mooi strand. We relaxen wat en drinken een kokosnoot. Dan is het weer tijd om terug naar huis te gaan, aangezien wij de bus naar Surabaya moeten pakken. Morgen vliegen we namelijk van Surabaya naar Singapore.

      ​

Weer bij haar huis aangekomen, krijgen we een voedselpakket mee waar een hele familie van zou kunnen eten. Ze vertelt hoe vreselijk ze het vindt dat we alweer gaan, want ze had nog zo graag met ons naar Bali gewild. Dan maar volgende keer als we haar samen met onze kinderen komen opzoeken, zegt ze weer haha. Ze wordt zelfs een beetje emotioneel bij het afscheid nemen. Wat een bijzondere vrouw en wat een bijzondere ervaring! Dit hadden we echt voor geen goud willen missen. Hoe iemand zo gastvrij kan zijn voor mensen die ze niet eens kent, vind ik echt bewonderenswaardig. Van onbekende dame naar Mom Yuli, weer een ervaring die we nooit zullen vergeten!

Eenmaal aangekomen in Surabaya is het al laat en gaan we gelijk naar bed. Eigenlijk zien we helemaal niets van Surabaya, op de twee taxiritjes na. Maar we hebben genoeg van Indonesië gezien om te weten dat wij absoluut fan zijn van dit land. Zeker een land waar we nog een keer naartoe zullen gaan. En vooruit, dan gaan we ook naar Bali. Want jeetje mina, hoe vaak wij wel niet te horen hebben gekregen dat het zonde is dat we niet naar Bali gaan… Niet op twee handen te tellen! Maar als Mom Yuli per se wil dat we onze kinderen dan ook meenemen, dan moet ze nog heel even geduld hebben. 😉